Devler ülkesinde cüceler

Hem dereden geçilir hem tepeden, Bir varmış bir yokmuş diye başlayan masallarda.Hani güneşin parladığı, derelerin aktığı kuşların uçtuğu…Annemin beşiğimi şıngır mıngır salladığı masallar..

Yaşamda ise güneş yakarmış, derede boğulurmuş insanlar…Kuşlar gitti mi gelmezmiş.Boşuna beklenirmiş kahve fincanlarında, İyi ve güzel insanlar...

Geride kalmış masallar..

“ Cüceler ülkesinde Guliver ” biz se “ Devler ülkesinde Cüceler ”

Kaybedenler kulubünde en birinci yorgunlar en torpillisinden…

Cam’ a yakın, Can’dan uzak pencerelerden seyredilen el-alem.

Rafa kalkan hayaller..

Farkındalığın ağırlığı, yaşamın hafifliği…

Gözlerdeyse suyun öteki adı !..

Tepeden seyredilen şehir, Köprüdeki renk,

Denizdeki ada, iskeledeki kayık,

Dümendeki kaptan…

Her biri bir masalın kahramanı benimse adım belli,

Hikayelerin figuranı.

Hep aynıdır Güneş’le-Kumsalın,

Deniz’le Ay’ın, Cuma ile Perşembenin hikayeleri

Senle benimse belli değildir şimdiden…

Söylenecek sözlerimiz ertelenmiştir bir sonraki sayfalara…

Birileri okur belki bir gün sonra …

Gülümseyerek !...

Güneşle gün devam ettikçe buluşmaya…

Jülide ÖNCEL / 16.09.2007