Devre Arası

Türkcel Süper Ligi, ilk devresini bitirerek, tatile girdi. Ocak ayının ilk 5 gününe kadar takımlar futbolcularına izin verdi. Daha sonra toplanıp kamp yapacakları yerlere gidip, ikici yarıyıl için çalışmalara başlayacaklar. Bu arada transfer çalışması da olcak. Yani eksik gedik kapatılıp, hazır hale gelinecek. Ha bu arada hazırlık maçları oynanacak.

Devre arası beni daima sıkmıştır. Sanki günlerim boş geçiyor gibi bir hisse kapılırım. Türkiye'de futbol dünyada olduğu gibi çok seviliyor. Bu denli ilgi gösterilen yerdeki sevgi de parselleniyor haliyle. Sonunda fanatizm yerini holiganizme bırakıyor ki, tehlike "geliyorum" demiyor, "geldim" diyor.

İstanbul'un en eski takımları, üç büyükler olarak anılıyor. Onların taraftarlığı da sanki daha farklı oluyor. Eskiden Mithatpaşa-şimdiki İnönü-Stadında taraftarlar karışık oturup, takımlarını desteklerlerken, hatta bu arada birbirlerini hafiften kızdırırlarken, maç bitimi kolkola stadı terkederlerdi. Günümüzde adı geçen takımların kendi statları var. Birbirleri ile maç yapacakları zaman rakip takıma kapasitelerinin % 5'ini ayırıyorlar ve gelen takım taraftarı kadar da polis görevlendiriliyor. Buna karşın stada giriş ve çıkışlarda olaylar bitmek bilmiyor. İnsanlar birbirlerine zarar verirken, bundan araçlar da nasibini alıyor. Maç esnasında, küfürün bini bir para ederken, sahaya atılan yabancı maddenin değeri o kadar da olmuyor!

Konuklar, kendilerine ayrılan trübündeki koltuklardan başlayarak, tuvaletteki alaturka taşları bile sökerek-burası abartı-ne var, ne yok kırıp, parçalıyor, sonra da onları saha içine transfer ediyor. Bu sahneleri gördükçe, kendimden utanmam gerek diyorum. Utanıyorum da. Buna rağmen hala sevmeye devam ediyorum. Ben yanlış mı yapıyorum ki?