Didem Mutlay için

Hani her insanın hayatında olur ya diyerek başlamak istiyordum yazıma fakat fark ettim ki her insanın hayatında olmaz, zor bulunan, ışığıyla kendini fark ettiren insanlar…

Bir annedir, bir baba, bir kardeş bir de en kadim dostun olur, gerçekten yüreğini sızlatacak, her söylediği içine işleyecek… Sanırım O benim bonusumdu. O kadar chip biriktirmişim ki, hergün bir şekilde mutlaka kullanıyorum.

Yok sevgilim değil bahsettiğim kişi… Aslında sevgilim dışında “her şeyim” oldu bugüne kadar..O çok bahsettiğim, kısacık iş hayatımda emeklerken yürümeyi öğreten kişiden bahsediyorum.. Bana ilk kartvizitimi veren, o kartvizite göre de müdürüm olan, daha sonra nasıl olduğunu anlayamadığımız bir şekilde hayatımın her kulvarında müdürlük mertebesine geçmiş, bazen annem, bazen ablam, bazen dostum, ”kendimi aşmamı” sağlayan bir çiçek patroniçe…

Bazı yürekler pamuk ipliğiyle bağlıdır..Arkanı döndüğün zaman kopar..
Bazıları normal bir iple bağlıdır..dikiş nakış işlerinde kullandığın..Kopması için hızla dönmen lazımdır…
Bazıları lastikle, uzaklaşırsın kopamazsın ama gevşersin..

ve bazıları bir adım geri atsan da kökü öyle güçlüdür ki sızlatır yüreğini, bir adım geri attın mı üç adım ileri atmak istersin..

İlk zamanlar sakindi sular..güneşin altında yol alıyorduk…Kısa bir süre sonra bir kasırga patladı..Çok zorlandık ama okyanusun ortasıydı..devam etmek zorundaydık ..”O düştü”… çırpındı ben onu okyanustan çıkarmaya çalıştım ..sonra ben düştüm o beni çıkardı…Tam umudumuzu kaybetmek üzereydik..O an fark ettik tekrar“vicdan”ımızdan doğan güneşi!…

İşte o zaman bağlanmışız yelkenci düğümüyle…Dünyayı bir kere dönecek kadar büyük bir halatmış meğerse..Ne koptuk…ne gerildik..ne de gevşedik…

Son zamanlarda, kendimi güçsüz hissettiğim zaman enerjimi yükseltmek için bir başarı anımı düşünmeyi öğrettim kendime...her gözümü kapatıpta o anımı düşündüğüm zaman konfetiler arasında sağımda onu görürüm…

Her zaman ensemde bir nefes olan…sağ omzumda saltanatlığını sürdüren..hayallerimi besleyen..beni yüreklendiren..bir “her şey”

Öz olan az olandır…Tadı damakta kalır o zaman…Bu yazı da öyle olsun istedim..Tadı damağında kalsın ki başa dönüp tekrar okuyasın…