Dijital derken dereden tepeden

Bu gün eski fotoğraflara baktım.

Bebeklik hallerim, kara kuru çocukluğum, parlak genç kızlığım, çok taze ve umutlu yetişkinliğim, çapkın bakışlı hallerim, muzur hallerim, -e hallerim, -de hallerim, den hallerim, hala taze ama daha umutsuz hallerim, taze sayılabilir ama kesinlikle mutsuz kadınlığım…

Annemin bir su damlası kadar güzel ve duru olduğu, hala kadın olduğu, topuklu ayakkabılar giyip makyaj yaptığı zamanlar… Kendimi, yanında kanını emecek bir kafa bile bulamamış bahtsız bit gibi hissederdim. Güzelliği başımı döndürürdü… Hem kıskanır, hem gurur duyardım… Benim ANNEMdi O.

Babamın etrafındakilere gülerek bir şeyler anlattığı gamsız zamanları… Genç, etrafı kalabalık ve sıcak…

Çok sevdiğim amcalar, elinin kokusunu hala hatırladığım komşu teyzeler…

Oğlumun doğumu… Nasılda kırılacakmış gibi korkuyla tutmuşum. Yorgun ama çoook mutlu bir anne var orada. Aslında bana da çok benzemiyor. Ben o şişman kadın değilim. Hep mutluluklarda resimler. Güzel kadınlar, hoş adamlar…

Sonra ne çok insanın- “aa.. aslında ben bunu çok severdim”- adını unuttuğumu fark ettim. Ne çok geçtiğim insan olmuş geçmişimde, bir yerlerde unuttuğum, yüzlerini ancak fotoğrafını görünce hatırlayabildiğim. Nerelerdeler şimdi? Ne yer, ne içerler? Hadi onu bırak, kim oldular şimdi? Peki o zamanda bugün gibi yalnız hisseder miydim kendimi? Bunu hatırlayamıyorum.

Hedefine ulaşamayan bi yazı oldu bu… Aslında dijital makineler çıktığından bu yana fotoğrafçılıkla da mertliğin bozulduğunu anlatacaktım. Bi başka yazıya inşallah.