Dik Dur Halkım Boyun Bükme

Rahmetli Uğur Mumcu’yu dinleyelim birlikte

SESLENİŞ

arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken

bizler bir mumun ışığında bitirirdik kitaplarımızı

Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini

yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya

Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık

Vurulduk ey halkım

unutma bizi

Yoksulluğun bükemediği bileklerimize

çelik kelepçeler takıldı

İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez

İsteseydik diplomalarımızı mor binlikler

getiren birer senet gibi kullanırdık

Mimardık mühendistik doktorduk avukattık

Yazlık kışlık katlarımız arabamız olurdu

Yüreğimiz işçiyle birlikte attı

köylüyle birlikte attı

Yaşamımızın en güzel yıllarını

birer taze çiçek gibi verdik topluma

Bizleri yok etmek istediler hep

Öldürüldük ey halkım

unutma bizi

fidan gibi genç kızlardık

Hayat şakırdayan bir şelale gibi

akardı göz bebeklerimizden

Yirmi yaşında yirmi bir yaşında

yirmi iki yaşında işkencecilerin

acımasız ellerine terk edildik

Direndik küçük yüreğimizle

direndik genç kızlık gururumuzla

Tükürülesi suratlarına karşı

bahar çiçekleri gibi taptaze inançlarımızı

fırlattık boş birer eldiven gibi

Utanmadılar insanlıklarından

utanmadılar erkekliklerinden

Hücrelere atıldık ey halkım

unutma bizi

Ölümcül hastaydık

Bağırsaklarımız düğümlenmişti

Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli

işkencecilerin elinde öldürüldük acımaksızın

Gelinliklerimizin ütüsü bozulmamıştı daha

Cezaevlerine kilitlenmiş kocalarımızın

taptaze duygularına

birer mezar taşı gibi savrulduk

Vicdan sustu

Hukuk sustu, insanlık sustu

Göz göre göre öldürüldük ey halkım

unutma bizi

Kanserdik

 Ölüm her gün

bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde

Uydurma davalarla kapattılar hücrelere

Hastaydık yurtdışına gitseydik

kurtulurduk belki

Bir buçuk yaşındaki kızlarımızı

öksüz bırakmazdık

Önce kolumuzu omuz başından keserek

yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak

fırlattık önlerine

Sonra da otuz iki yaşında

bırakıp gittik bu dünyayı ecelsiz

Öldürüldük ey halkım,

unutma bizi

Giresun'daki yoksul köylüler sizin için öldük

Ege'deki tütün işçileri sizin için öldük

Doğudaki topraksız köylüler, sizin için öldük

İstanbul'daki Ankara'daki işçiler sizin için öldük

Adana'da paramparça elleriyle

ak pamuk toplayan işçiler sizin için öldük

Vurulduk asıldık öldürüldük ey halkım

unutma bizi

Mustafa Kemal'den armağandı bize

Emperyalizmin ahtapot kollarına teslim edilen

ülkemizin bağımsızlığı için kan döktük sokaklara

Mezar taşlarımıza basa basa devleti yönetenler

gizli emirlerle başlarımızı ezmek

kanlarımızı emmek istediler

Amerikan üsleri kaldırılsın dedik

sokak ortasında sorgusuz sualsiz vurdular

Yirmi iki yaşlarındaydık öldürüldüğümüzde

ey halkım unutma bizi

Yabancı petrol şirketlerine karşı devletimizi

savunduk komünist dediler

Ülkemiz bağımsız değil dedik

kelepçeyle geldiler üstümüze

Kurtuluş Savaşı'nda emperyalizme karşı

dalgalandırdığımız bayrağımızı

daha dik tutabilmekti bütün çabamız

Bir kez dinlemediler bizi

Bir kez anlamak istemediler bizi

Vurulduk ey halkım

unutma bizi

Henüz çocukluğumuzu bile yaşamamıştık

Bir kadın eline değmemişti ellerimiz

Bir sevgiliden mektup bile almamıştık daha

Bir gece sabaha karşı

pranga vurulmuş ellerimiz ve ayaklarımızla

çıkarıldık idam sehpalarına

Herkes tanıktır ki korkmadık

İçimiz titremedi hiç

Mezar toprağı gibi taptaze

mezar taşı gibi dimdik

boynumuzu uzattık yağlı kementlere

Asıldık ey halkım

unutma bizi

                                             (Uğur Mumcu)

Allah rahmet eylesin sevgili Uğur ağabeyim sana

Ben de

Tıpkı senin seslendiğin gibi seslenmek isterim

Canımdan çok sevdiğim halkımıza

Dik dur ey halkım dik dur

Asla eğilme boyun bükme güce saltanata

Yüzünüz hep güleç olsun canlarım