Dikenli bir iğde ağacı

Ela’ya

Saçları besbelli

Kirpiklerinden kısa

Gözleri en uzak gökyüzü

Gönül sürgünü

Kirpiklerinden akıyor sesi

Yaşamaktan çok ölmeye yakın

Yaşantısının zehrini akıtıyor

Derin bakışlarından

Giysilerin kınından sıyrılmış

Yalın bir ağaç soyunur

Penceremde alımlı mı alımlı

Çınarsa istanbuldadır/mutlaka

Neyse ıpıslak/darmadağın

Akşamın alacasında

En kuytu/ limanında şehrin

Dikenli bir iğde ağacı

Sırılsıklam/aklıma gelir

En yoğun sandığında

İlgisiz ve uzak

İlgisiz sandığında

Kadın sırılsıklam

İki ucu cehennem iblis bıçağı

Ortasında gerili yaşamakta

Kadın o bildiğin/bıçak sırtı

Varlıkla yokluk arasında

Oynak parmak uçlarında

Rönesans’tan kalma

Karanlık kuşlar

Sürekli yüreğini arar

Yalnızlığın kıskacında

Elleri avuçlarıma sığınmış

Uyuyordu günün hoyrat

Ağırlığında ezilmiş

Uykulu gözleri/uzun kirpikleriyle

Gözleri saçları/omuzlarına akıyor

Ben bir mısra çekiyorum

Kaçak gizliden ürperten

Herkes kendi dilinde uyuyor

Kar yağıyor uykusu buz tutmuş

Hani harıl uykusunda

Hurmalık düşlüyor bakışları

Damarlarında gök gürültüsü

Demir kapılar ardında

Yağmur düşlüyor

Rüzgar pencereleri açmasın

Çok üşümesin istiyor

Yorgunluk mu yoksulluk mu

Gölgeleri çekilmiş alnına

Sevmek sorumluğuyla

Ona baktıkça çok üşüyor

Tut ellerini sabah karanlığında

Çok üşüyor

Bir vuruşta kim bulabilir kalbini

Herkes el değmemiş

Yerlerini saklar adının

Son harfinde gizlidir

Aşk ela diyor susuyor

Gökyüzüne kim yüklemiş

Kim sessizliği gülüşlerime

Ankara son tutsaklığım

Düşüyor aklıma

Biliyorum şarkılar

Söyleyeni azaldıkça güzelleşir

Alaca karanlıkta uçuşan

Çınar yaprakları

Her sabah çocuk

Her akşam adam

Aslında hep iki kişidir

Bir ay incecik

Bir de şiirlerin ilk o anı

Birden ıslanan

Kirpiklerde gözyaşı

Kanı yüreğinden kırmızı

Kaçak şarkılar

Sonbahar yağmur

Geldim işte ne

Soracaksan sor

Öteki adı mihrimah

Nice yağmurlu

Akşamlar yaşadık

Solgun ve sarı

Bir şemsiyenin altında

Mehmet Özgür ERSAN  04.02.2013 ATMEYDANI