Dikensiz gülün ölümü

Gitmeli şimdi. Şuracıkta bırakmalı sevdayı. Ağlamalı içli içli, şekeri elinden alınmış bir çocuk olmalı bugün biraz.

Bir parantez açmalı ama önce, dikensiz gülün ölümünü mırıldanmalı, hikâyesini anlatmalı yatalak çiçeklere.

Yaşanmış her rengin güzelliğiyle, tekrar tekrar geçmeli çirkinliklerin üstünden. Ve bakmalı tekrar tekrar aynı pencereden, çok uzaklarda kalmış ilkbaharıma. Kokusu aynıdır belki hâlâ, belki çoktan dost olmuştur ürküten kışlarla, belki o da dikensiz gül gibi, uzanmıştır boylu boyunca, çekmiştir toprağı şu günlerde üstüne örtü niyetine.

Neyse... Üç noktalı yaşamlaraydı sevdam. Hep yarım yamalak tattıklarıma. Bugünle bitenlere değil, arkası hep yarınlara. Şöyle uzun uzun anlatsam da bahar akşamlarının ılık esintisi sokuluverse ruhuma.

Ama simsiyahlarım da var benim. Hiç bir mevsimle rengini değiştiremediğim örneğin. Çivilenmiş acılarım... İlaca düşman ağrılarım... Bir çırpıda geçmeli o günleri şimdi. Geçmeli ihanete dost sevgiliyi. Yıldırım hızıyla hatta. Çiçeklerim hasta, çiçeklerim yatalak, derdimden kahrolurlar sonra.

Uzaklara çok uzaklara düşler fırlatmalı şimdi. İçimdekini sevdaların gömüldüğü derinlere. Çıldırmışcasına gülmeli sonra. Belki bir çeyrek zaman kalmıştır gülüşlerimin de sırılsıklam olmasına. Öyle ya belki de bir çeyrek zaman... O zaman;

Güneşten karmalı ruhun hamurunu

Böyle kırmalı bu defa uzun boylu acıların onurunu.

Serap ERSOY (Ruhum Güneşten)

2007