Dil ve iletişim

İnsanlar hangi dili konuşurlarsa konuşsunlar anlama kabiliyetleri eğer yoksa karşılarındaki kişiyi anlayamazlar. Aynı dili konuşmak tıpkı yabancı bir dil ile anlaşmaya çalışmak gibidir onlarla.

Anlamak; insanın kendi bakış açınızla olabilen bir şey değildir. Her defasında kendinizi karşıdaki insanın yerine koymanız gerekmektedir. Fakat önemli olan başka bir nokta ise anlatan kişinin size hangi tonlamayla ve hangi kelimeler ile anlattığıdır. Doğru kelimeler, doğru tonlama ve doğru bir davranış şekli… Anlamak kadar anlatmak da önemlidir elbet. İnsan aslında her zaman yanlış anlaşılmaya ve anlamaya yatkındır. Doğamızda var bu çünkü.

Dildeki kelime seçimi ve sokak dili denen şey ise; aslında halk içinde kullanılan ve deyimi yerindeyse moda olmaktan öteye geçemeyen dildir. En çok gençler arasında yer alan bir moda bu. Yabancı dillerin etkisinde kalmak ve dili yavaş yavaş aşındırmaya başlamaktır bu moda. Kuşak çatışması denen kavramı da dile ve anlaşılmaya bağlamaktan öteye geçemiyorum. Anne ya da baba evladını anlamak ister. Onu anlayarak ihtiyaçlarını karşılamak ya da en önemlisi onunla anlamlı bir ilişki kurmak ister. Eski kuşak çatışmalarındaki nineler ve dedeler ile torunlar arasında kuşak çatışması vardı. Şimdi bu anne baba ile çocuk arasına indi. Niye? Çok basit işte dil yüzünden. Çocuklar dili “hey Corç versene borç” düzeyinde yaşıyorlar. Ya da “hey dostum ne haber ya?” düzeyinde… Korkunç! Gerçekten korkunç! Oysaki o kadar güzel kelimeler var ki cümle içinde kullanılan. Tabii ki şu devirde “zatıâliniz nasıllar?” diyen bir genç yok. Ya da “pek muhterem bir kişidir” diyen…

Kısacası dil; kişiyi ve kültürünü en iyi anlatan değerdir bana göre. Gençler biraz olsun ilgi duyup biraz olsun güzel konuşsalar ebediyen dilimiz hiç yıkılmaz. Ne olur unutmayalım dilimiz bize en büyük miras.

Dilimizin ve iletişiminizin hiç bozulmaması dileği ile…