Dilek

Tedirgin gözlerim dalar uzaklara, dişlerimle ucunu kemirirken parmağımın. Ve ben geneli hatırlarım farkında bile değilken. Bir koşuşturmacadır devam ediyor hayat, yıllar yıllara inat. Bir nefesleneyim deyip durduğum anda, aklıma bir yansıma düşer genelden.

Denize kavuşamadan kuruyan bir nehir anlar beni belki, güneşin parlaklığı değil midir bizi ona kör eden? Yer kabuğu sertliğine güvenip diklenir ama, dibinde kaynayan magmayı bilmez. Bugün genel bana yabancı, genel bana uzakta olsa da, kim bilir yarın ne ola gün doğarken.

Gizliyorum bu sırrı kendimden bile, söz dinletemem ki ama düşlerime. Kilit de vursam yüreğin kapısına, umudu özleme katık yaparken.

N’olur beklemesin beni artık, nefesimdeki ateşe yastığım tanık. Bir kelebek görürse kanadı kırık, beni hatırlasın, tek dileğim bu genelden.