Dilendiğimiz kadar değil, dilediğimiz kadar mutlu olalım

'Bana mutluluğun resmini çizebilir misin? ' diye sormuşlardır hep. Ardından 'mutluluk resmedilemez ki? ' demiştir birileri de. Oysa mutlululuğun resmi ilk candan beri çizilmiştir. Biraz kalp şeklindedir, biraz da hayal meyaldir. Gerçekleşme derecesi ise, resme bakış açısıyla orantılıdır.

Resme dik bakarsak, derecesi doksandır; burnumuzun dibinde olmasına karşın göremeyiz. Çünkü burnumuzun dikineyizdir. Resme sağ yanımızdan bakarsak, derecesi yüzseksendir; çerçevesiyle sabitlenir hayallerimiz. Sol yanımızla bakarsak, derecesi yine yüzseksendir ama ağrır solyanımız ve bu kez daha vicdanlı bakar; biraz süzülüp çerçevesinden etrafında geziniriz.
Geriye tek ihtimal kalır; o da ayaklarımız altına almaktır. Ancak böyle hakimiyetimiz altındadır. Dilersek üzerine oturur bir ömür sağlam bir koltuk gibi kullanırız aslında var sandığımız ama aslında yıprattığımız. Dilersek üzerinde sekeriz, kah sevinir kah tepiniriz; tepindikçe aklımıza gelir sevincimiz. Ama bir ihtimal daha vardır, tek ihtimalden de öte: Sıfır ihtimal; sıfı açı. Aslında yokluk sandığımız koca bir sıfır. Oysa yokluğun yokluğundayızdır. Yok sandığımız sıfırın, birleşmiş sayısız noktalarındayızdır. Ve her noktanın içindeki noktacıklar kadar yokluktur sıfırlarımız. Ve aslında sıfırımızdır mutluluklarımız. Sıfırdaki noktalarımız, her noktadaki noktacıklarımızdır mutlu anlarımız...

BENOKYANUS YÜCEL TERKANLIOĞLU