Dilim varmıyor, elim yazmıyor

İlk Büyükada toplantısında gördüm onu. Henüz Milliyet Blog’da yeniydim. Organizasyon yaparak bizleri tanışmaya davet ediyordu.

Telefonuna ulaşıp, ilk kez telefonda tanıştım sayılır. Ben güven konusunda biraz fazla tedirginim kabul ediyorum. Ama onun sesi bana öyle bir sıcaklık, öyle bir güven duygusu verdi ki; gitmeden edemedim.

Karşı karşıya geldiğimizde ise muhteşem enerjisiyle karşıladı bizi. Her zaman hayat dolu, sevecen, pozitif enerjisiyle görmeye alıştım onu.

Tatlı dili ile öyle güzel ifade eder ki anlatmak istediğini, hayran kalırım. Tane, tane konuşması, sakinliği hep bende konuşma isteği yaratmıştır.

Şimdi ise yüreği benim anlayamayacağım bir acı ile yanıyor. Gülen gözlerinde hüzün var. Öğrendiğim andan itibaren öyle bir şok yaşadım ki…

Yanında olmak istedim. Güç vermek istedim. Ama bende böyle anlarda kilitlenip kalan, ne yapacağını bilemeyenlerdenim.

Hatta bu huyum yüzünden kırıyorum belki de insanları istemeden. Elim varmıyor yazmaya, dilim varmıyor baş sağlığı dilemeye.

Bir anne için en zor şey olsa gerek. Gencecik bir insan. Gencecik bir ömür.

Allah rahmet eylesin, nurlar içinde uyusun. Ve en önemlisi Allah bir tanecik Sema Ablacığıma, geride kalanlarına sabır dayanma gücü versin.