Din, dinle ile mi oku ile mi başladı?

Dini görüşler, inançlar doğrultusunda gelişiyor. Peki ya inançlar? İnanmak kutsal bir duygu mu?

Kimi görmediğine, kimi duymadığına inanmıyor. Sanki gördükleri ve duydukları kesin doğru mudur? Çağımızda artık aksine gördüklerimize değil, görmediklerimize inanmak gerekiyor. Çünkü bilinmeyeni bilinir kılan kaynaklar, duyularımızdan daha doğru bilgi veriyor

Ütopik dünyamda Saçmalamayı her zaman sevdim. Çünkü saçmalar daha çabuk yayılıyor. En basit örnekle, bundan elli yıl önce, yastıkların altına makas ve bıçak koyarak, bebeğimizin cinsiyeti anlamak için uygulanan metotlar, artık göz göre göre teknolojiyle belirleniyor. Mikroskop altında gördüklerimiz, bizi çıplak gözle gördüklerimizden daha da ikna edici olarak bizle alay ediyorlar.

İnançlarla pek tartışmaya girmenin doğru olmadığını düşünüyorum. Benim için önemli olan İman; bir anlamda kimse tarafından kanıtlanmak için onay istemeyen bir bilgi. Bu da kendini ancak  sahibine kanıtlar.Sonradan olma ve kulaktan dolma değil, tamamen doğmatik bir alanda yolculuktur.

İlle de düşünen akıl sahiperinin, düşlere düştüğünü görünce, bence Yaratan anlayacağımız dili bırakarak, kolektif bilinç ya da hakikatı kendi tasarrufuna alarak ortaya çıkarmakta.  Parçabaşı çalışan işçiler gibi, önümüzdekinin bütününü bilmeden bizler de bu fabrikada çalışıp gidiyoruz.

Düşünüyorum öyleyse varım diyenler varlıklarını yok olduktan sonra farkettirdiler.  Hala düşünenler ise ışık yayıp aydınlatıyor gerekçesiyle, pervanelerinin hışmına uğradılar. Artık pervaneler ışığın etrafında değil karanlık güçlerin etrafında dönüyorlar.

Kulun Allaha bir ayin niteliğinde yaklaşım şekilleri, ticari gösterilere dönüştü. Nerdeyse elimizde tespih, ayağımızda nalın, koltuğumuzda seccadeyle cv lerimizi cami ve falan Kuran kursuna sunarak kıyak emeklilik yaşayacağız. Ameller niyetlere göredir diyerek, amenna diyoruz..