Din diye yutturdukları

Güzel güneşli bir günde kafesinden çıkan muhabbet kuşu evin içinde dolaşıyormuş. Kilerin önüne geldiğinde fare kapanını görmüş. Daha önce tanımadığı bu nesneyi, merakını gidermek için soru yağmuruna tutmuş.

“Sen burada ne arıyorsun?”

Fare kapanı yanıtlamış:

“Ben temiz bir Müslümanım. Zaman zaman böyle insanlardan uzaklaşır, inzivaya çekilirim. Allah’la baş başa kalır ve zikrederim.”

Muhabbet kuşu:

“Peki üstündeki demirden çivi ne işe yarıyor?”

Fare Kapanı:

“Haa o mu! O, Allah’ın asasıdır. Biz dua ederken Allah’ın asasına tutunuruz.”

“Allah’ın asası ne demek?”

“Allah’ın asası demek; Allah’tan başka hiçbir kazancın peşinde olmamak demektir. Kısaca Allah’a giden yol demektir.” diye yanıtlamış kapan.

“Pek ala.” demiş muhabbet kuşu. “önünde buğday tanesi var. Sen onu ne yapacaksın, yiyecek misin?”

Fare kapanı da “Biz azla yetinen mümin Müslümanlarız. Azıcık yer, gerisini Allah’ın fakiri gelir diye onlara ayırırız.”

Bunun üzerine muhabbet kuşu “Madem öyle benim karnım aç, o buğday tanesini ben yiyebilir miyim?” diye sormuş.

Fare kapanı da; “Tabii efendim, buyurun, afiyet olsun. Siz o buğday tanesini yerseniz Allah bu ikramımız için bizi daha çok sever.” demiş.

Muhabbet kuşu bu güzel ikrama(!) dayanamayıp bir hamlede buğday tanesini gagasıyla tutmuş. O da ne! Fare kapanının çivisi boynundan kazık gibi girerek kuşu öldürmüş.

Muhabbet kuşu can çekişip ölürken başını kaldırıp fare kapanına, “Ulan fare kapanı, şu kanlı kazık çiviyi bana Allah’ın asası diye sattın, şu zehirli buğday tanesini de Müslümanlık diye yutturdun ya helal olsun(!) sana” diyerek son nefesini teslim etmiş.

Bir konuyu anlatmak, bir fikri kavratmak için çoğu kez fıkralardan, öykülerden ve anekdotlardan yararlanır. Bunun sebebi şudur: bir şey doğrudan söylendiğinde çoğu kez anlaşılmayabilir ama kıssadan hisse veren öyküler, fıkralar verilmek istenen mesajı dolaylı olarak çok güzel verir. Din için akla mantığa dayalı karşılaştırmalar yapamazsın, herhangi bir argüman kullanamayabilirsin ama hikaye anlatabilirsin.

Sevgili okurlarım; hani bizde bir söylem vardır. Gözümün içine bak, ne demek istediğimi çok iyi anlarsın derler. Sizler de kalemime bakın, yazdıklarımı çok dikkatli okuyun, neler anlatmak istediğimi çok iyi anlarsınız.

Şimdiye değin bize din diye yutturduklarını sıralamama bilmem gerek var mı?