Dinle

Evlat,
Sana böyle seslenince içim doyuyor biliyor musun?

Gölgen olsam diyorum evlat, sana hissettirmeden, çoğu kez görünmeden, silik gölgen... Bugün buradasın, yanıbaşımda, en fazla bir kol boyu ötemde ama bu işin yarını da var. Bu işin okul yolu, askerliği, evliliği var. Ve yarına saklı bilinmez birçok uzak yolu...

Gideceksin bir gün. Bunu yazarken bile yutkunmak zorlaşıyor. Kim bilir yaşarken ne can çekişir bu ruh, bu beden... Hani diyorum gölgen olsam, sokulsam usulca sana, attığın her adımında yanında olsam, önünden iz sürüp yollarındaki dikenleri temizlesem, sen tökezlemeden tümsekleri düzlesem, gölgen olsam gölgen, yönünü bana bakıp tayin etsen...

...mümkün mü?

Bakma bu cümlelerdeki 'varlık' kaygıma. Yüreğim, sana adamış silik bir gölge gibi yaşamaya dünden 'evet' demeye hazırsa da, ne mutlu aklım engeldir buna. Çünkü bilirim; gölgeye yaslanmış bir kişilik eksik kişiliktir. İster miyim hiç evlat? İster miyim desteksiz ayakta duramadığını görmeyi?

Değil ki silik bir gölgeye, sağlam duvarlara bile güvenip yaslanmamanı isterim. Önce iki ayak bir baş dimdik durman gururlandırır beni. Dikenlerden çizilmiş ruhunu gösterip, "yamalıyorum anne!" demeni isterim, takılıp düştüğün tümsekleri kendi akıl ve beden gücünle nasıl düzlediğini anlatmanı beklerim.

Gölgenin saklandığı karanlıklarda bile güneşe doğru yol tutacağından zerre kadar şüphe duymayacağım, eminim...

Biliyorum...

Ve inanıyorum... 'Kendi başınalığının' en doğru noktasına ulaşacaksın bir gün.

Gölgen olamayacağımı da biliyorum ama lütfen kalbinde bir yerlere ser gölgemi. Hayatın karmaşası kızgın güneş gibi tependen dökülürken, soluklanmak için var gölgeme.

Evlat, gölgen olamam, her adımında yanıbaşında bulunamam ama sen daima kuvvetle, akılla sahip çık, gölgene bile...

Annen...