Dinler ve Devletler

Marx, Yahudi olmasına rağmen “Tüccar Yahudi” prototipinden pek hoşlanmıyor ve onlar için Hristiyan’ın pratikleşmiş şeklidir; ahiret hayatına aşırı önem veren Hristiyan’lar için de, "tüccar zihniyetli" Yahudi'nin idealist hale gelmişidir,” diyerek serzenişte bulunuyordu.

 

Hristiyanlıkta ruhban sınıfının ortaya çıkışı da bu yüzdendir zaten. Marx’a göre Yahudilere maddi bir egoizm hâkimken; bu durum Hristiyanlarda manevi bir egoizm olarak tezahür etmekteydi.

 

Ben, Marx’ın kendi kültür doğasını aşabilme kabiliyetine sahip olduğu için, bu sorunu mümkün olduğunca objektif olarak ele alabilen nadir filozoflardan birisi olduğuna düşünüyorum.

Bu yazıyı, her an cehenneme dönüşmeye namzet bir yerkürenin üzerinde yaşarken yazdığımı da biliyorum. 

 

Şükürler olsun ki bu deneyimi yaşarken, bana; Sol yayınlarının Türkçe'mize kazandırdığı “Yahudi Sorunu,” adlı eseriyle Marx da eşlik ediyor.

Tabi ki onun kehaneti andıran öngörüleri beni daha da heyecanlandırıyor.

 

Marx, devletlerin asla dine bulaştırılmaması gerektiğini, aksi takdirde, dogmaların itkisiyle tetiklenmiş ulusların barış içinde yaşamasının söz konusu olamayacağını söylüyor.

 

Oysa günümüz dünyasına şöyle bir baktığımızda, başta emperyalist güç odakları olmak üzere, dünya siyasetine yön veren devletlerin yöneticilerinin dillerinde sözde dinlerin çekim gücüne şahit olmaktayız.

 

Kutsal kitapların varlık nedeni insan nefsini ıslah etmek içindir.  Bu yüzden doğaları gereği tutucu olabilirler. Üstelik çoğu zaman maksadını aşan bir anlam zemininde yorumlanırlar. Hatta yalan ve yanlış ile bizzat bizim tarafımızdan çarptılabilirler.
 

İşte bu yüzden din,
 bireylerin vicdanında kök salıp orada temellenmeli; devletlerin vicdanı ise özgür olmalıdır.
 

Aksi takdirde savaş, açlık, imha kampları gibi korkunç gerçeklikler kaçınılmaz ve döngüsel bir kader olacaktır bizler için.

 

Ahmet Güreşçioğlu