Dinlersin, seversin, içersin

Düş sokağından yalnızlığa yürüdüm

Üşüdüm ayaz attım kırıldım saç uçlarıma kadar

Ve Sonra geriye bir hayal kaldı elinde

Düşlerin durmadan sen diye lafa girer

Kaç kez yenik düştün dostum .

O eğlenceli o kafasına bir şeyi zerre takmayan insan mı  dedim

Karşımda evi gözü önünde bir yangında yanıyor gibi

Elindeki geçmiş zamanın eseri olan bir hayalle

Ve yıpranmış bir gözle  bana bakıyordu.

Konuşmasına başlaması o kadar buruktu ki

San ki yanıyor olması, ölüyor olmasıyla aynıydı.

Yaksan bedenini kendine düşman olursun dedim

Yakmasan ömrünce bu acıyla pişman olursun

Kısık bir sesle içimden

Geriye kaldı herşey sana ait olanla

Ve  arkada  kalır zaman bakamadım

O ve onunla geçen, geçti desen yalan olur.

Geçmedi desen onunla zamanın şimdi deprem olur düşlerim

Sonra ayrılığın adı geçen şarkıların boynu bükük kalır

Sesin inceliğinde ve avuçlarında  duaların kalır

Bu kadar sevmeyi ezberlemiş olamazdım körkütüktü her şey

Çünkü diyorum içimden,

Ama susmuyordu bir yandan gözyaşlarım

Dinlersin, seversin, içersin ama küfür edemezsin gelişi güzel sevdiğine

İnsan kırıldı mı her şeyi savurur değil mi?

Ama garip yanı da bu, sadece özlersin!

Sonuçların adı yalnızlıktı ama canı cehenneme ne olur geri dön bile diyemezsin!

Duyduklarım ve okuyabildiğim tek şey umut etmekti

Karşında sanki sen var gibi yaşadım geceleri

Kendime inat vazgeç gönlüm diye haykırırken

Vazgeçmek delikanlıya yakışmaz dedi yüreğim

Ve yılmadan birer kadeh de ben koydum yalnızlıktan

İç yüreğim iç dedim

Çünkü senden başka seni dinleyen yoktu

Sen iç ki seni adına, sen içmeyeceksen kim içecek dedim

Zamanımı eskittim düşlerimle

Her düşündüğümde kaza yaptım senin sokağında

Eyvah ki eyvah

Ahlarım kaldı ah’dan ziyade