Dip

Batmış bir geminin okyanusa saçılmışlarından biri gibiyim... Dibe batıyorum. Yüzeye çıkmak için, kavrayabildiğim herşeyi sıkıca tutup, onlara abanıyorum. Ben kurtulacağıma, onları da batırıyorum. Sırf batmasın diye, en güvendiğim kişiye tutunamıyorum. Korkuyorum. Ölmekten değil, kaybetmekten değil... Canını acıtmaktan korkuyorum... Hala...

İyi niyetle de olsa söylediğim yalanlar, gökyüzünde toplanıp günü geldiğinde yıldırım gibi düşüyorlar üzerime. Ben bunu hak etmedim, diyorum. Ne fırtına diniyor, ne gökgürültüsü...

Sarılıp uyumak... boşluğa.. boşluğuna. Amacım yok... Neyi avuçlarımın arasına alsam, kum gibi... kayıp gidiyor. İzliyorum öyleyce...

İnsanları sevmek istiyorum, çok sevmek istiyorum onları, kendim dahil... Neşe dolu, hayat dolu olmak istiyorum. Bu dünyada benden güçlüsü olmasın, her zorluk gelsin başıma yine de boynum eğilmesin istiyorum. Hepsinden önce, insanları sevmek istiyorum... Belki sırf bu yüzden sevdirmiyorlar kendilerini.Uzaktan hoş gelen davulun sesi, yaklaşınca kulaklarımı parçalıyor.

En kötü anımda dayandığım direkler üzerime düşüyorlar. Bu olmamalı, diyorum, onca emeğin karşılığı... Kimse duymuyor.Duyanlar da önemsemiyorlar.

Benimle çıkar ilişkisi kuruyorlar. Dostum dediğim insan bile, ne kadar kabul etmek istemesem de, yıllardır beni kullanmakta oluyor. En sonunda dayanamayıp, yeter, dediğimde haklıymış gibi o gidiyor. Ben kalıyorum. Sanki ben beklemeye mahkum bir limanım. insanlar gelecekler, gemilere binip gidecekler. Sonra başkaları gelecek. Canları sıkıldığında geri dönecekler.

Hiçkimsem yok bunu biliyorum.

Aldığım binlerce darbe ve üzerimde bıraktıkları izler doğruluyor bunu. Bu kadar yalnız olduğum için kendimi bile sevemiyorum. Hatasız olduğumu bile bile bazen hatalı olduğuma inanıyorum ki bir kere daha vurulmuş olmayayım sırtımdan, belki ben vurursam bu kadar yanmaz canım diye düşünüyorum.

Bir kaşık suda boğmak istiyorum tüm acılarımı. Büyümesinler diye. Sonra durup devam ediyorum yaşamaya. Çünkü o acılar içinde bana güç veren, açmış tek çiçeğimi öldürmeye el vermiyor içim.

İnsanları sevebilmek için onlara yaklaşmıyorum. Kötülüklerini olabildiğince "kendi hatalarım" a çevirmeye çalışıyorum. Böylece daha haksız, daha mahcup, daha sorumlu olacağım onlara karşı. Böylece daha çok isteyeceğim sevmeyi, sevilmeyi.

Dibe batıyorum.

Gittikçe daha dibe...

Tek bir çiçeğim oksijenim oluyor en derinde...

i.l.k

28may07

11:42