Diriltin ruhlarınızı

Vadide ki güzel evi buldum sonunda. Belki de hayallerin yansıması veya elimizde ki, gözümüzün önündeki güzellikleri görememe hatamızdan kaynaklanıyor yaşamın kıyısında kalmamız. Uzun, geniş ve bereketli bir vadinin tam ortasında duruyorum. Karşıda ki dağların silüeti gözlerime yansıyor.

Her sabah erkenden kalkıp kuşları, ağaçları, böcekleri, bulutları selamlıyorum. Annesinin peşinden koşan kuzuların ve oğlakların sesine, onlara bekçilik yapan iri kıyım köpeklerin havlamaları karışıyor. Atlar öylece duruyor. Acaba bir tablomu bu diye düşünürken bir tanesinin kulağını oynattığını görüp ağız dolusu gülümsüyorum.

Her gün geçtiğim yollardaki otların, yaprakların, çiçeklerin, ebegümecilerin biraz daha büyüdüğünü görünce çocuklar gibi seviniyorum. Çağlaları bir bir incitmeden koparırken, elma ağacının çiçeklerinin hafif bir rüzgarla saçlarıma düşmesini hayretle izliyorum.

Taze çim kokusunu, at arabalarının gıcırtısını ve peşinden koşan köpeklerin sesini, önümdeki çiçek demetinin içinde taklalar atan kelebekleri... Anlatmaya ne kelimeler ne de benim ömrüm yeter.

Ben şimdi yaşıyorum.