Dirim kapısı

Yüreğinin derinliklerine daldıkça kapı üstüne kapı açmak, yol üstüne yol yürümek zorunda kalıyordu.

Takati kalmamıştı. Son bir gayretle önünde durduğu kapının kulpunu tuttu. Bir eli kapı kulpunda başını kaldırdı. Kapının üstünde “Gerçek!” yazıyordu. Önünde durduğu kapı, gerçek kapısıydı…

Adını, kapının adını okur okumaz derin bir nefes alıp gözlerini yumdu. Tükenmişti ama cesaretini toplayıp yeniden kapıya ve kapının üstünde yazılana bakması gerektiğini düşündü.

Gözlerini kırpıştırarak açınca, elinde olmadan kapıyı açtığını gördü. Ne soluk ışık ne de şaşaalı bir ışıktı içeriyi aydınlatan; gerçek ışıktı!

Ayağını ürkerek içeriye atmıştı bir kere… Bir eli hala kapı kulpundaydı ama…

Farkında olmadan elini kapı kulpundan çekerek bir süre geri çekilip kafası karışık bir şekilde kapı eşiğinde durdu. İçeriye adımını atmıştı artık, biliyordu, bu yolculuktan kaçamayacağını…

Tekrar bir adım atıp içeriye girdi. Bir adım daha atınca, kapının arkasından gıcırdayarak kapandığını duydu. Sırtı kapıya dönüktü, cesaretini toplayıp bir kez daha arkasında bıraktığı kapıya dönüp bakamadı.

Heyecan ve korkudan eli ayağı boşalıp boğulacak gibi olduğu halde bir adım daha attı. Gerçek içindeki üçüncü adımıydı. Kendini topladıktan sonra başını kaldırmaya cesaret edebildi. Garipsemiyordu şimdi içinde bulunduğu hali, ama kendisinin bu halini garipsememesini garipsedi! İçinde bulunduğu halin ne olduğunun daha ayrımında değildi.

İçindeki heyecan dördüncü adımında yerini meraka bırakmıştı. Bu merakı içinde yerli yerine oturtunca sakinleşmişti. Çocukluğunda kendisini besleyen merak gibi değildi… Bu merak, evet evet, oturaklıydı.

Beşinci adımında, zihnindeki saplantılar yerini bir boşluğa bırakmıştı. Boyunu ölçtü, tastamam gerçeği kadardı!

Altıncı adımında, ölüme dair zigzaglar çizmeye başladı. Ölüler dirilmişti düşlerinde, diriler ölecekti!

Yedinci adımında, arkasındaki gölgeleri hissetmiyordu artık. Daha da önemlisi, eskisi kadar rahatsız değildi bu durumdan…

Sekizinci adımında, göğün aydınlandığını gördü kendisine ait mavilikte…

Dünyanın kaç bucak olduğunu hiçbir zaman unutmadı ama, sürekli kendi kendine hatırlatarak!...