Dışarı Çıkmıyorum

Zorunlu olmadıkça dışarı çıkmıyorum.

Köydeki evimiz yeni yapılmıştı. Biz köyde yazlık deriz balkon demirlerini her nedense babam yaptırmamıştı. Bende bir sabah el fenerini aldım. Gözüm azıcık ışığı seçiyordu. El fenerini karanlıkta gökyüzüne doğrulttuğumdaki görüntü hoşuma gidiyordu. Köylerde tuvaletler eskiden dışarıda olurdu. Bende sabah kalktım çocukluk hoplaya zıplaya birden kendimi yerde buldum. Feryadı figan annem babam başımda beni hastaneye değil de Kırkağaç çifte köydeki meşhur kırıkçı amcaya götürdüklerini hatırlıyorum. Önceleri çilekeş annemin bakımındaydım. Sonra bir gün evde gaz lambası patlayınca ilk hareketimi yaptım. Ailem sevinç içinde gülüştü. Çocukluğumu tekrar yaşadım. Emekleme ve sonra yavaş yavaş yürümeye başladım.

Bazı soğuk günlerde dizlerim ayaklarım ağrır. Romatizmadan mı kırıktan mı bilemiyorum. Hatıralar belli belirsiz hangi bacağımın kırıldığını hatırlayamıyorum. Kırıldığını ve annemin uzun süren ağlamalarını bir de ayağı sakat kalırsa feryatları hala kulaklarımda.

Yıllar geçti. Yirmi temmuz misafir arkadaşımı uğurlayacağım. Bir yokuşumuz var. Yol bozuk kazık kaygan. Konak belediyesine de çağrıda bulunalım. Orada birçok arkadaş düşüyor. Bende daha önce düştüm. Düşme tehlikesi geçirdim. Çocuklarda yokuş da kaymak için karton koymuşlar. Çocuklar orada kaymaca oynuyorlarmış. Bir elimde baston sol elimde görmeyen misafirim kartona bastım ve düştüm. O acıyla misafirimi uğurladım. Acıdan kulaklarım çınlıyor. Tek başıma acile gittim. Film çektiler geçici sargı yapıldı. Acıdan bayılacaktım.

Beni üzen elimin kırılması değil birlikte yaşadığım arkadaşımı tuvalete götüremeyeceğime üzülüyordum. Çünkü benim yardımım olmadan olmuyordu. Bir gün sonra hastaneye gittim. Hoca film çektirdi. Sevgili hocam Şenol Tuncel'e ne kadar teşekkür etsem azdır. Seni ameliyat edeceğiz dedi. El bileğindeki kemikler kırılmış dedi. Şaka gibi hastane yatışım oldu. Hayatımda ilk defa hastanede yatacaktım ilk defa ameliyat olacaktım. Tahliller yapıldı. Sevgili arkadaşım Ömer bulut yardımcı oldu. İzin aldım bir gece evimde yattım. Sonra ameliyat oldum. Hemen çıkışımı verdiler. Zaten ağır bir durum yoktu. Ama sol elle giyinip soyunmak yemek içmek zordu. Döke saça yemeğimi sol elle yiyordum.

Bu arada proje yapanlara çağrı. Tek elle yaşamak zorunda kalanlar için daha rahat kıyafetler tasarlanmalı. Keşke tek parça ve rahat giyilen bir kıyafet olsaydı. Kimsenin yardımı olmadan giyinebilseydim. Dikişlerim alındı. Ama dışarıya çıkmayı tercih etmiyorum. Kimi gelip çarpıyor. Kimi bayramlaşmak istiyor. Ve gelen geçen yaraya dokunuyor. Çok şükür raporum devam ediyor. Aslında rahatlıkla işe gidip gelebilirim. Ama çarpanlar elleyenler derken yara mikrop kapabilir. Bu gün tek başıma yıkandım paklandım. Tek başına yıkanmak ne büyük rahmetmiş.

Lütfen yolda yürürken önümüze bakalım. Cam kemik ve iyeleşmeyen yaraları ve kanı geç duranlar nasıl hareket ediyor. Bu konularda farkındalığımızı artıralım. Elim hızla iyileşiyor. Ama ben bu süreçte farklı engelleri ve yaşatıldıkları sorunları düşündüm. Ve deneyimledim. Bu dönemde farklı engel guruplarını daha detaylı çalışacağım. Ve ev dernek rehabilitasyon ve farklı merkezleri ziyaret ederek teori ve pratik arasındaki sorunlar ve çıkış yollarını çalışacağım.

Salih Arıkan, Tel: 0506 514 96 93