Diyarbakırspor-Galatasaray maçından notlar ve arkaplan

Daum-Doğan sirayet!

Galatasaray kolay kazandı. Bunu sağlayan rakip. Golü bulana kadar etkili bir oyun ortaya koyan, oyunun kalan bölümünde ise üzerinde ölü toprağı varmışçasına sahada gezinen oyunculardan kurulu bir rakibi, rakip kalecinin ve forvetinin iki büyük hatası sonucunda mağlup etmeyi başardı Galatasaray. Maça sirayet eden Diyarbakırspor’un oyun karakteriydi. Bu nedenle Galatasaray’ı ölçmek için bu maç uygun bir maç değil. Diyarbakırspor çok konsantreydi ve bir gol buldu, sonrasında hiç konsantre değildi ve iki gol yedi. Bu maçtaki Galatasaray taktik olarak değil; ama pozisyon olarak İnönü’deki Wolsfburg gibiydi. Kazanmak için bir şey oynamasına gerek kalmadı. Rakip bunu kendisi sağladı. Yani oyunun kontrol(!)ü Diyarbakırspor’un elindeydi. Keita sahada olsa bu kontrol(!)ün cezasını kesmek daha kolay olurdu. Fenerbahçe maçında da benzer bir maç gözlenmişti Diyarbakır’da. Gollerin dakikası ve golü atan oyuncuların mevkileri bile benzerdi. Diyarbakırspor, Gençlerbirliği ve Gaziantepspor maçlarında da gol sonrası benzer bir düşüş yaşamıştı. Diyarbakırspor'lu oyuncular da Fenerbahçe'li oyuncular gibi savunmayı "esas mesele" olarak algılıyor olmalılar. Skor farkındalığı onları "esas mesele"ye doğru çekiyor. Daum-Doğan sirayet! Bu maçı Fenerbahçe maçından ayıran ana unsur, ikinci yarı Barış’ın gördüğü kırmızı karttı. Bu, iki takım oyuncuları üzerinde yarattığı psikolojik etkiyle oyunun son bölümünde Galatasaray’ın hücum etkinliğini düşürürken, Diyarbakırspor’un önemli bir pozisyon bulması sonucunu doğurdu. Mendoza kaleye iki üç metre mesafeden topu neredeyse boş olan kaleye göndermeyi başaramadı ve Barış yırttı. Barış’ın transfer olduğu günden beri tek falsosu sahadaki "futbol dışı varlığı". Bu, rakip takım oyuncuları tarafından da hissediliyor olacak, oynadığı her maçta en çok itilip kakılan oyuncu. futbolteknik@hotmail.com