Diyecek söz yok

Tartışmalar almış başını gidiyor. Birçok gereksiz (gereksiz dediysem en azından önceliği ilk olmayan) tartışmaları da türetti Siirt'te yaşanan olaylar. Siirt'e mi mal etsek, Türkiye'ye mi mal etsek? İş işten geçtikten sonra, artık nereye mal edeceğiz bunu bilmiyorum fakat yapılması gereken şey, Türkiye'de gün geçtikçe artan çocuk istismarına ve çocuk ölümlerine bir dur demenin yolunu bulmak. 

Bir an kendimizi anne baba yerine koysak, hissettiğimiz şeylerin boyutu çok korkunç. Çocuktur onlar daha, oynamak yaşıdır, hiç birşeyden haberi olmayan, masumiyetin dönemidir çocukluk dediğin. Bebeklerini sever kız çocuğu, saçlarını tararken, büyüyünce ne olacaksın sorusuna verdiği yanıt bir gülümsemeye yol açar nur yüzünde. Anne olacaktır, gerçek bebeğinin saçlarıyla oynayacaktır. Bilmez ki bir travmayla sarsılacak hem yaşamı, hem hayalleri, doğmamış bebekleri... 

Yozlaştık. Bir vatan emanet edildi bizlere, kimse bilemedi nasıl yetiştirilir çocuk ve nasıl bakılır, göz kulak olunur vatana. Geleceğin mihenk taşlarına böyle mi bakılır? Böyle mi korunacak bu ülkenin teminatları? Suç hormonlara mı atılacak? Bu hormon dediğimiz şey yeni mi çıktı, nedir? Çocuktur, unutur mu diyeceğiz olanlara biz? 

Yapılması gereken şey, her zaman söylediğimiz gibi eğitim. Anneleri eğitilmeli, çocukları eğitilmeli. Enerjiisini nasıl kullanacağını bilmeli belki. İfade edebiliyor muyum bilmiyorum ama çocuk dediğin, koşup oynamalı. Güzel geleceğini çizmeli kafasında. Annesinin kucağında bulmalı kendini, tanımadığı bir insanın kucağında değil, bilmez ki götürecek onu vahşete... 

Utandım kendimden bi an, kafamda beliren çocuk imajından, çocukluğa ve gençliğe kendimce yüklediğim saf ve masum anlamlardan...