Doğada "Yol"culuklar

Doğada "yol"culuklar kendimize yolculuklardır, gerçek bize, öze...
Ancak "doğada yol"culuğu, herhangi bir gezi gibi düşünmemek gerek ya da günü birlik kısa yolculuklar olarak düşünmemeliyiz.Kalabalık gruplarla yapılan yürüyüş ya da etkinlikler de değildir.

Ya da sevdiğimiz dostlarımızla yaptığımız bir kamp da değildir.
Bunlar öze dokunmamızı sağlayamıyor ne yazık ki, sportif amaçlı ya da bir kaç meditatif çalışmanın yapıldığı ama derinlere dokunulamayan gezi niteliğini aşamıyor.

Eğer gerçekten kendimize yolculuk yapmaksa amaç, mümkün olduğunca aynı niyette olan az kişi ile doğaya gitmek gerek.Olabildiğince sessiz kalarak ve tümüyle gündelik dünyanın unsurlarından/düşüncelerinden vd kopmak gerekiyor.Uzun yürüyüşler içsel sessizliğe geçişi kolaylaştırıyor.İnsan yavaş yavaş doğayla bir bütün olduğunu algılamaya başlıyor, o noktadan sonra, doğanın sesleri daha iyi işitilir, doğanın ruhu daha net algılanır oluyor çünkü kent yaşamındaki parazit sesler, görüntüler ve benzeri tüm unsurlar ortadan kalkmış oluyor.

Hedef yolun sonuna ulaşmak değil, sadece yolda olmaktır artık.Sessizce ve sessiz bir parçası olarak doğanın, orada olmaktır.Tedirginlik yerini dikkate bırakır.Sezgiler devreye girer yavaş yavaş çünkü yön tabelaları yoktur artık.Sadece yürürsün ve duyumsarsın...Zamansızsındır.Sadece hava kararır.Ve karanlıkta da yürüyebildiğini farkedersin, tökezlemeden hem de.Öyle bir zaman gelir ki, tüm bunları da düşünmez olur, sadece yürürsün.
Barış Künar

http://www.benimustamyeryuzu.com/index.php/benim-ustam-yeryuezue