Doğarken ağladı insan

Güne başladığımda o muhteşem olayı yaşayacağımı bilmiyordum. Daha doğrusu tanık olacağımı bilmiyordum.

Aslında herkesin bildiği, filmlerde gördüğümüz,

çoğumuzun bir kadın olarak yaşadığımız şey.

Ama yaşanırken tanık olmak aynı atmosferde olup en yakın seyircisi olmak.

* * *

Bir bebeğin doğumuna tanıklık ettim ben.

Hayata adapte olmaya olmaya çalıştığı o ilk dakikalarda yanında oldum. İlk şaşkınlığı geçtikten sonra sesi duyuldu. Annesiyle olan bağını kopardılar sonra. Ciğerlerini dolduran oksijenin yakıcılığı, anneden kopardıkları anın korkusu, güvenlik çemberinden yoksun kalışının şaşkınlığı, ışıkların gözlerini kamaştıran yabancılığı, soğuk bir ortama geçişinin şoku. Hepsini birden hissedip ağlıyordu.

Çok acı çektiği belliydi.

* * *

Benim dışımda herkesin bir görevi vardı. Kimisi siliyor kimisi orasına burasına bakıyordu. Fiziksel olarak yaşama hazırlıyorlardı. Doktor de anneyle meşgul oluyordu.

* * *


Bir tek ben ona bakıp ‘hoş geldin bebek’ dedim duyulmayan sesimle. 'yaşama sırası sende' O titriyordu ben ona bakıyordum. Bilmesede yaşamının ilk saniyelerinde yanında oldum.

* * *

Hayata uyum sağlamak ne kadar zormuş gördüm. Önce, ısıya alışamadı da üşüyor, titremesi bu yüzden diye düşündüm. Dayanamayıp sordum

-‘neden böyle titriyor, üşüyor mu’

-‘hayır adapte olmaya çalışıyor.’

Kapalı olan gözlerinden yaşlar geliyordu cılız sesiyle ağlarken. Annesinin

sıcaklığını bir an önce hissetmesi için hızlıca giydirdiler.

* * *

Anne olurken yaşanılan kaygı, merak, kendinde olmama hali nedeniyle kaçırdığımız ne çok şey olmuş diye düşündüm hastaneden ayrılırken..