Doğduğum ev

hiç unutmam hatırlarım kerpiçten duvarını,
erik dalları sarardı her mevsim kollarıyla.
çardak altında muhabbetin şarkısı,
çınlardı anne kahkalarıyla.
çiçek kokuları renklerin cümbüşünde,
gözü kulağıydı baba sevgisinin.
işaretiydi goblen perdeler
geceye sabah gelişinin.
ve şimdi kalmadı o günlerden
ne kahkaha ne çiçekler.
andıkça doğduğum evi
belli ki... üzecekler.

Ağustos-2012-Gülden Işık