Doğduğum yere ithafen..

Uzun zamandır yazmaktan, okumaktan, konuşmaktan yana olmayan ben, nihayet toparladı kendini. Bu semt beni yavaş yavaş çürütüyor çünkü..

Ağır metal yüklü, siyah beyaza renklere bürünmüş olan bu doğduğum ,büyüdüğüm yerde(gebze de) hala birşeylerin değişemediğini görmek ya da değişmediğini görmek beni üzüyor derken güzel bir haber aldım..

TİYATRO!

Ankara Ekin Tiyatrosu oyuncularının dopdolu, keyifli gösterisinden sonra eve gelirken gülümsediğimi farkettim.. günlük hayatın yoğunluğundan, karmaşasından sıyrılıp kendimizi ne kadar mutlu edebiliyoruz acaba.. ama sadece kendimizle birlikte kendimizi mutlu etmek için...

Sevdiğiniz dostlarınızla ya da sevgilinizle değil, ailenizle değil sadece kendinizle ne kadar vakit geçiriyorsunuz acaba.. neden hep birşeyler yaparken birilerini arar gözlerimiz yanımızda.. neden kendi mutluluğumuzu endeksliyoruz

hep başkalarının mutluluğuna..

Bunları düşünerek yol boyunca tek başıma yürümekten keyif aldığım için otobüse binmedim, yürüdüm.. yürüdüm.. eve geldiğimde hala gülüyordum. mutlu ve enerji doluydum. hatta o kadar iyi hissediyordum ki kendimi 6 saat daha ders anlatabilirdim:) neyse özetle bugün tıpkı öğrencilerim gibi " çocuk " gibiydim..

Sözüm Gebze ye!!!

Gebze! hala çamur dolu sokakların.. çocukken de çamur olurdu paçalarım hala değişmedi yolların.. Ben büyüdüm sen hala büyüyemedin.. renklerini değiştiremedin.