Doğdum...büyüyorum...

Önceden küçücük bir tırtıldım... Gözlerimi açtığımda yeşili gördüm. Sadece yeşili...

Büyüymeye başladım, öğrendiklerim yetmemeye başladı. Hayatımdaki en önemli noktası olan değişimin yani " KELEBEK OLMANIN" ilk adımını attım: Kendi kozamı örmek... İlk denemelerim başarısızlıkla sonuçlandı. İlkinde sıkıştım o kozanın içinde nefes alamaz oldum. Ama her zaman ellerimden tutup beni kurtardılar. En son denemem de nihayet kendime uygun kozayı ördüm. Onun içine hapsettim kendimi... Evet, böyle daha mutluydum, kendimle konuşuyordum. Sadece özgürleşip uçmayı düşlüyordum. Kanat çırpacağım günü, uzaklara gidip yeni yerler keşfetmeyi başaracağım günü, hayal ediyordum. Bunlar bana daha fazla mutluluk ve haz veriyordu.

Bir gün geldi, artık kozamın içine sığamaz olmuştum. Tırtıl olmaktan çıkmıştım, bunu vücudumda, kalbimin derinliklerinde hissedebiliyordum. Kanatlarım vardı, rengarenk kanatlar... Sonunda hazırdım. Yeni bir hayat bana uzaktan el sallamaya ve gülümsemeye başlamıştı bile...

Önce kafamı çıkardım kozamdan her şey bıraktığım gibiydi. Yemyeşil, sonu belli olmayan bir yeşildi bu... Başlıyordu her şey... Artık tırtıl değildim, hayat bana yepyeni, çok farklı bir penceresinden manzarayı seyrettiriyordu. Sonunda hazırdım uçmaya. Önce koştum hızla, kanatlarımı çırpmaya başladım korkuyla... Uçuşum çok kısa sürdü kendimi yerde buldum. Çevreme baktım, destekçilerim yoktu, elimden tutup kimse beni kaldırmadı. Fark etmeye başladım ki büyüyordum... Yılmadım, bütün inancımla kanat çırptım gökyüzüne doğru. Ve, evet uçuyordum artık...

Başarmıştım, artık özgürdüm... Uçtum sadece, ömrümün kısa olduğunu bilmeme rağmen uçtum... Rengarenk kanatlarımla yeni yerler keşfetmeye hazırdım. Artık büyüyordum, her ne kadar tırtıl olmaya özlesem bile bunu yaşamam gerekirdi. Evet, artık özgür, güçlü ve heyecanlı bir kelebektim...