Doğmadan ölüyoruz

İnsan hayatı boyunca kendini bulma ve tanıma çabası içinde ömrünü yer bitirir. Doğumundan önce başlayan ve hayatın sonlanmasına kadar her zaman bir anlamlandırma yönelimi içine girer. Anlamların dayanakları insan hayatına yön vermektedir. Bir şarkı, resim tablosu, spor müsabakası, çalışma masanızda her gün aynı saatlerde içilen çay veya kahveler, dostlarınızla vakit geçirmek, inançlarınız vs. bunların hepsi insanın kendini ve dünyasını anlamlandırması için yöneldiği şeylerdir.

Günümüz insanı artık şehir hayatının ve betonlaşmanın içerisinde bir daralmaya mahkum edilmekte. Heleki Türkiye bazında son 15 yıl içerisinde ki apartman tip yapılaşmanın artması insanların yaşamında çok büyük değişikliklere neden olmaya başladı. Daha önceden müstakil, tek katlı bir evde yaşayan ve sadece kendi sokağında iki elin parmakları kadar komşuyla samimi bir ortamda olan insan, sadece kendi apartmanında 8-10 aileyle bir arada yaşamaya başlıyor. Bu durum yabancılaşmayı ve o ev denilen yapının 1+1 ya 2+1 hazneli ortamında sıkışıp kalmayı getiriyor.

Postmodern kültürün dayanakları daire yaşantısını ve asosyalliğe mahkum insanı bir hasrete yöneltiyor. Öyle bir hasret ki bu insan kendini bulmak için köklerine dönme arzusuyla yaşamaya başlıyor. Otantisiteye yönelme kavramı da belkide burada ortaya çıkıyor. Farklı olanı, özgün olanı arama arzusu insanı şehir hayatından doğal yaşama yani kır ve köy hayatına yöneltiyor. Betonerme yapıların içinde zihinsel depremlerle sarsılan insan kır hayatındaki doğallığı hayatın yeni anlam ifadesi olarak görmektedir. Ancak insanlar bunu gerçekleştirebilmek için ülkemizde emeklilik yaşını beklemek zorunda kalıyor. Bunun tek bir sebebi var; "Çalışmak herşeydir"  anlayışının adeta bir kültürmüş gibi insana algılatılması iş hayatı sona ermeden insan hayatı başlayamaz prensibini doğuruyor. İş hayatınında insan hayatıyla neredeyse aynı paralelde sona ermesi nedeniyle insan hayata başlamadan ölüyor demek yanlış olmaz heralde.