Doğum, Ölüm, Savaş, Acı ve Gözyaşı

“Doktora kontrole gittiğimde, kendi vücudumdaki değişikliğin yeni başlangıçlara sebep olacağını aklıma bile getirmiyordum.

Ultrasonda kalp atışlarını dinlediğimizde doktorum da ben de sevinçten ağlıyorduk. Yıllardır beklediğimiz bebek 9 yıl sonra yola çıkmış geliyordu.

Sonradan - anneliğin en kolay kısmı- diye adlandıracağım hamilelik dönemimde bebeğimi kaybetme tehlikesi yaşadığımda da kaybetme korkusuyla karışık çektiğim acıyı asla unutmam mümkün değil.

Doğumdan sonra, biri – kardeşimdi sanırım- kulağıma, “ Özlem çok şeker bir oğlun oldu” demeseydi belki uzun süre kendime gelemeyecektim. Bebeğimi kucağıma aldığımda yaşadığım o anı ömrüm boyunca unutmam mümkün değil.

Sonrası malum şeyler. Her annenin yaşadığı konular.

Zaman çabuk geçiyor. Bu gün oğlum 4 yaşını doldurdu. “

Bunları yazmaktaki amacım, durup dururken oğlumun doğum hikayesini anlatmak değil.

Sabah gözümüzü açar açmaz aldığımız o acı haber.

Oğlumla Pazar günü oyunlarımızı oynarken, ailecek neşeyle pazar kahvaltılarımızı yaparken aldığımız acı haber.

16 şehit, 16 yaralı, 13 kayıp.

Bu gençlerin önce annelerini sonra ailelerini düşünüyorum. Elimde değil empati yapıyorum.

Neler yaşadılar acaba hamile olduklarını ilk öğrendikleri an, doğum sırasında, doğumdan sonra ve çocukları büyürken neler yaşadılar?

Doğumdan sonra bebeklerini ilk ellerine alış anları nasıldı?
O ilk bebek kokusunu duyduklarında ne hissettiler?
Ne umdular ne buldular hayattan?

Nasıl bir acıdır bu?

Neyle tamir edilir?

Ne unutturur?

İnsan hayatı bu kadar ucuz mudur?

Bin bir zorlukla dünyaya getirilen, gözlerinin içine bakılarak büyütülen çocukların hayatları 20 yaşında nasıl bitirilir?

Gencecik çocukların yaşama hakkı ellerinden nasıl alınabilir?
Önce anne ve sonra insan olarak bu soruların yanıtını bulamadım, bulamayacağım.

Yaşadığımız çok büyük bir acı.
Tam da ulusca bir araya gelip, beraberlik içinde olma zamanı.
Ulusumuzun başı sağ olsun.