Doğum günü tebriği

29.01.2010. Paris. Bugün annemin doğum günü… Geç uyandım. Kahve içtim. Ağzım kupkuru. Aç değilim. Aynaya baktım. Üst ve alt dudağımın altında, üstünde dün tek başıma içtiğim iki şişe şarabın izi vardı. Hayatlarımızda insanların üstünde bıraktığımız, insanların ruhumuzda bıraktığı izler gibiydi bu izler dudaklarımdaki. Elime diş fırçamı aldım. Kazıdım. Kazıdım kazıdım, dudaklarımı kanatana kadar kazıdım, ağlayana kadar, hüngür hüngür ağlayana kadar kazıdım. Çıkmadılar. Hayatlarımızdaki izler gibi çıkmadı. Yağmur yağıyor.

Bu yağmur dışarıda ama sanki içime içime yağıyor. Dün gece bir şarkı bir şey kopardı kalbimden. Kalbim gene kanıyor. “Gençlik”te kırdığım kalpler, hayatlarına barbarca girip, haydut gibi çıktığım kadınlar. Masumiyetimi de böyle kaybettim. Çok kirliyim. Bu öğleden sonra Cuma'sında çok ama çok kirliyim. Birazdan aşağıya ineceğim. Annemi, anneciğimi arayacağım. Onun gözünde ben hala cici bir çocuğum. Masum Aliş’iyim. Peki, öyle miyim? Gerçekten Masumiyetimi tekrar elde edebilir miyim? Temiz ruhlara sakin sakin girip orada temizce kalabilir miyim? Yapamıyorum. Bu kanımdaki mikroplarla kendimi tükettim.
İyi insanların gülümsemeleri ile yaşıyorum. Kalplerini paylaşıyorlar ve ben onları tüketiyorum. Taa ki hayata karşı olan enerjilerini tüketene, mutsuz insanlar yapana kadar onları. Belki kendimi suçlamak yersiz… Belki o insanlar da bunu bile bile giriyorlar dünyama. Beni bile bile dünyalarına sokuyorlar. Boşu boşuna bir kendimi yeme telaşındayım belli ki. Metot ne olursa olsun sonuç hep aynı oluyor ve bu hayatımın değişmeyen tek gerçeği. Ben bu gerçekten çok korkuyorum. Cama vuran şu pıtır pıtır yağmur damlaları gibi yitip gidiyorum. Gençliğimi yavaş yavaş tüketirken bana kalan tek gerçek yalnızlık oluyor. Bundan çok korkuyorum. Annemi aramalıyım. Bugün o doğdu çünkü.