Doğum günüm...

İlkokuldaydım... Sınıfımızın duvarlarında pek çok şey asılıydı. Ata'mızın fotoğrafı, Türkiye haritası, boyadığımız resimler vs gibi... Türkiye haritasının yanında, aynı boyutta bir mevsimler panosu asılıydı. Sonbahar, kış, ilkbahar, yaz sıralamasıyla, dört mevsimi simgeleyen resimler vardı panonun üstünde.Sonbahar bölümünden sarı hazan yaprakları, çıplak ağaçlar kalmış aklımda.

Sonbaharın ilk ayı, ilk günü benim doğum günümdü ; 1 Eylül. Dolayısıyla koca bir yıl benim doğum günümle başlamış oluyordu. Henüz 9 yaşındaki bir çocuk için bu öyle hoş bir şeydi ki... Yeniyılın 1 ocakta kutlanması falan bana ilginç gelmiyordu o yaştayken. Bizim sınıftaki mevsimler panosuna göre, yıl benim doğum günümle başlıyordu işte !

Doğanın hüzünlü ayı derim ben eylüle. Kişiliğime de sızmıştır eylülün hüznü. Hüzün, insan ruhunu inceltir derler, benim ruhumu da inceltti sanıyorum, tıpkı adımın yaptığı çağrışım gibi... Tülin... Tülümsü, incinmeye hazır, eskilerin naif, rakik diye nitelendirdiği gibi bir ruh... Yarım asır önce, bana böyle güzel bir isim seçtikleri için annemle babama minnettarım doğrusu...

Sunay Akın'ın Yüreğim şiirini kendime çok yakıştırırım nedense. Hüzünlü olduğu için belki de...

Yüreğim ıslaktır benim kuytularda ağlamaktan. Ve hafif uçuktur rengi kurusun diye kaç kez güneşe asılmaktan...

Doğduğum günü seviyorum, adımı seviyorum, eylülü seviyorum. Ahmet Altan'ın eylül için yazdığı yazı geliyor aklıma. Eylülü sevme nedenlerimde haklı olduğumu görüyorum o yazıyı okuyunca...

Keman konçertolarını, akşam saatlerinde bir bir ışık yangını ile kıpkızıl tüten
yalnız ağaçları, ürkek tebessümleri ve edepsiz kahkahakarı severim. Lacivert bir deniz benim ellerimde oynaşır. Sahiller, yaşlı bir kadın gibi kendine terkedilir
Şarkılar, incecik bürümcükten acılar vaad eder her dinleyene. Bitenin başlayana dokunduğu yerdir eylül...

Ben eylülü, özellikle 1 eylülü, doğum günüm oluşundan değil, Dünya Barış Günü olarak seçildiği için severim.