Doğum günüm!

Babam annemi kaçırmaya yeltenmiş ama becerememiş.

Tutmuş o günün akşamı kendi gelmiş annem!

Ne ilginç değil mi?

Geliyorsun eve ki kaçırmaya çalıştığın ve diş izleri hâlâ kolunda olan Ayşe evde!

Her yıl anneme anlattırırdım bu olayı!

“Anne anlatsana; babam nasıl kaçıramadı seni!”

Annem de ilk günün heyecanıyla başlardı anlatmaya!

“Peki, sonra ne diye gittin babamların evine?”

“Babam duysaydı öldürürdü beni!”

Hoca dedem olayı öğrenince diğer müstakbel dedemin evine gitmiş!

“Kasım, Ayşe bize geldi!”

“ Makarna kesmeye mi geldi?”

“Yok, hepten geldi!”

“İyi o zaman; bir daha bu kapıya uğramasın!”

Babamı seven bir adamın böyle söylemesi bana biraz kapris yaptığı kanaatini uyandırdı!

Velhasıl bu olaydan altı yıl sonra dünyaya gelmişim!

“Ne umutla bekledim seni ama keşke seni doğuracağıma taş doğursaydım!”  derdi kızdırdığımda!

O kadar çok duymuşumdur ki bu cümleyi!

Ninem de el altından babama yeni bir hanım arayışlarındaymış!

Annemin bunlardan haberi oluyormuş tabi!

Anne adaylarımı duyduğumda ben, hiç annemi kızdırma yoluna gitmezdim!

“Anne, valla iyi ki sen annem olmuşsun ha! Onlarda anne olacak vasıflar yoktu!”

Bütün stresini alırdım böyle diyerek!

Bunlar hep anılarda kaldı.

Şimdi yeni anılar biriktiriyorum.

İki gün önce anneannesinin peşinden ağlayarak gelen Zehra, bu gece babasının peşinden ağlayarak gitti. Özlemiş demek ki.

Kaç yıl gider bilmem!