Doğum ve ölüm

Klasik kelimelerdir yaşam ve ölüm. Herkes bunu bilir. Akıl başa geldiği zaman başlarız kendi serüvenimize. Artık saat geriye gitmeden ileri yolculuğuna başlamıştır. 

Son! çeşit çeşit olmakla beraber muhakak ki kapımızı çalar. Ne zaman mı, o bilinmez, kimsede bilmek istemez. Herkes kendi bileğindeki saatle yoluna devam eder.

Her son yeniden başlamak için midir kimbilir. Aradaki zaman bizim mi? Nekadarı bizim ellerimizde? 

Hepsi diyen de var hiç biri diyende var. Ben bu düşüncelere saygı duyarak bu taraftan biraz uzaklaşarak başka bir kıyıya gideceğim müsade ederseniz.

Bu hayatı yaşarken belli kalıplarla yetişiyoruz . Bu kalıplar bizde belli davranışlar geliştiriyor. Sonra anlamadan bir çok kişilik özelliklerimiz meydana çıkıyor. Hırçın oluyoruz, kızgın ve öfkeli oluyoruz, sevgi dolu oluyoruz. Mahrumiyetlerimiz özlemlerimizin yanına ilişirken mutlu oluyoruz. Sinsi ve hain oluyoruz. 

Hırs her tarafımızı sararken  sözlerimiz çirkinleşiyor öyle konuşuyoruz. Nasıl can acıtılır bunu düşünüyor, başkasının açıklarını toplayıp, aklımıza fırsat geçince hücum ediyoruz. Aslında, biz doğduk ve öleceğiz. O aradan bahsediyorum yaşamdan doğum ve ölüm arasındaki zamandan söz ediyorum.

Kaç kişi sevdiği insanın saçını her gün bir kez okşuyor. Kaç kez sevgisini ona verdiği emekle gösteriyor. Kuru sözle seviyorum demek çok kolay elbette.

Çoçuğunu mu seviyorsun? Kaç saat karşısında bir şeyleri öğretme çabasındasın? Seni yarına taşıyacak, davranışlarını geleceğe taşıyacak küçük bedenlerden söz ediyorum. Bunu yaparken sabır ve dengeden, aşağılamadan ve öğrenmeye karşı nefret geliştirmemekkten söz ediyorum.

Hani doğduk bir biçimde ve aileye muhtacız ya, işte o ara çok mühim, ön yargılar mühim .Ön yargılardan kurtulmak ise daha mühim.

Kendimizi ölüm ve yaşam arasında anlamlandırmak için başkalarına ufak dokunuşlar ile faydalı olmayı, kötülüklerden uzak durmayı billelim. 

Belkli o zaman yaşam biraz anlam kazanır kendi serüveninde......