Doksan beşinde bebek.

Daha doksan beş yaşındaydı…
Doğduğundan çok uzağa, çok çok uzağa düşmüştü.

Yine çocukluğu gibi elinde değneği,
Yine çocukluğundaki gibi sırtında yeleği,
Yine çocukluğundaki gibi cebinde bozuklukları…
Yine çocukluğundaki gibi çaresiz gözleri,

Yine çocukluğu gibiydi sözcükleri…
Unutmuştu çoğunu,
Kaç harf silindi beyninden kimbilir…
Kaç yaşam, acı, sevinç, hüzün, neş’e.

Yine çocukluğu gibiydi,
Yaşlanmışlığı.
Biraz daha bacakları bükülmüş,
Biraz daha elleri buruşmuş,
Biraz daha beyazdı saçları.

Gerisi işte aynıydı.
Tıpkı çocuktu o, tıpkı bebek.
Balonları yoktu birtek.
Ellerinde çikolataları…
Yok şekerim yok diye sevinerek.