Yeri geliyor aşkların en büyüğü nedir sorusu geliyor akıllara,
Bir insanı sevmek, fikirleriyle, duruşuyla, belki kıyafetleriyle, takılarıyla…
Ya hiç tanımadığın birini sevmek? Sadece varlığıyla…
Sadece bir canı sevmek tüm özelliklerinden uzak,
Onun için koşmak her şeyi bir kenara bırakarak…
Gece sevdiğini düşler insan, sabahlara dek,
Halbuki bir canı düşünmek, bir bedeni, tüm semptomları tek tek…
Gerekirse erken uyanmak ve bazen hiç uyumamak,
Geceni gündüze takıp, tek bir şey için uğraşmak,
Amacın belli, hastalığı bulmak, bir insanı sevdikleriyle buluşturmak..
Takdir edilmesen de, taklit edilen olmakla gururlanmak,
Bazen anlamsız tepkiler almak, tüm bu yorgunluğun üzerine,
Kimseye yardım etmemişlerin anlayamaması, hakaret etmeleri verdiğin emeğe,
Onlar nereden bilecek, nedir tanımadığın biri için geçirilen uykusuz bir gece?
Teşekkür beklememek, ama biraz olsun hak ettiğin tebessümleri özlemek,
İnsanlara tüm ön yargılardan uzak, sadece insan olduğu için değer vermek…
Günlerin emeği değil ki, değil yılların verdiği emek,
Doktor olmak, bir hayat için, bir ömür vermek…
Mustafa DUYAR / Son Mektup
*Verdikleri çaba, gösterdikleri gayretin hiçbir dünyevi durumla ölçülemeyeceği, okurken gençliklerini, çalışırken tüm ömürlerini, gülmeyen yüzlere bir nebze tebessüm sebebi olabilmek için vermekten geri durmayan, karşılıksız sevginin en güzel sahiplerine, tüm sağlıkçı dostlarıma ve tüm TIP camiasına armağanımdır.