Doktorlar ve hemşireler...

Yolumuz düştüğünde hastane koridorlarında gördüğümüz, beyaz üniformalarıyla imrendiğimiz, çoğu zaman işini yapmamakla suçladığımız, insafsız bulduğumuz ama öyle ya da böyle hayatlarımızı onların ellerine teslim ettiğimiz, yeri geldiği zaman ailemize söyleyemediğimiz sırlarımızı paylaştığımız, çok şey borçlu olduğumuz doktorlar ve hemşireler…

Sağlık politikalarının yetersizliğinin bütün yükünü sırtlarında taşıyan bir ekibin Don Kişot’larından iki tanesi.

Sağlık ekibinin vazgeçilmez, yeri doldurulmaz, değerli iki parçası.

Asıl olan budur ama nedense inkar edilir. Kimler tarafından mı? Kendileri tarafından.

Geçmişten bugüne kadar, bugünden geleceğe doğru artan bir nefretle ya da nefretle demeyelim de gittikçe çoğalan bir mesafeyle birbirlerinin karşısında yer almaktadırlar.

Sağlık bir ekip işiyse, bir parçası olmadan diğer parçası da olmayacaksa bazen karşılıklı dile getirilen bazen de dile getirilmeden içten yaşanan bu mesafenin nedenini neye bağlamak gerekir?

Gözlemlerimden yola çıkarak bu soruya bir cevap vermeye çalışacağım.

Gerek toplumumuz tarafından gerekse doktorların kendileri tarafından doktorlar, sağlığın en büyük elemanı ya da farklı bir deyimle mihenk taşı olarak görülmüştür. Diğer sağlık çalışanları ise hep ikinci plana itilmişlerdir. Buna neden olan şey ise tıp eğitiminin altı yıl olmasıdır. Bu altı yıllık eğitim doktorların kendilerini hemşirelerden daha üstün görmesine, ayrıca onlara bir patron, bir işveren edasıyla yaklaşmasına neden olmuştur. Bu fikre kapılmalarında belki yasalarda hemşirenin doktor yardımcısı olarak geçmesinin de bir katkısı olabilir.

Hemşirelik mesleği ise geçmişten bugüne kadar çok farklı süreçlerden geçmiştir. Bu süreçlerin üzerinde uzun uzadıya durmak şu anda yersiz olur. Bu süreçlerde yaşanılan tek bir gerçek vardır ki o da hemşirelik eğitiminin önemi üzerinde ne yazık ki yeterince durulmamış olmasıdır. Yanlış ele alınan politikalar, hemşirelik eğitiminin önemsenmesini, tam anlamıyla ele alınmasını geciktirmiş, her alanda olduğu gibi hemşirelik alanında da diğer ülkelerden geri kalmamızı sağlamıştır. Üniversite düzeyine çıkarılmaya çalışılan hemşirelik eğitimi hem yanlış politikalarla hem de kendi meslek üyelerinin bir çoğu tarafından kimliklerini tam olarak kavrayamamasıyla sekteye uğramıştır. Bunun sonucunda doktorlar tarafından hor görülme bazen aşağılanma hemşirelerde de onlara karşı bir tepki oluşturmuştur.

Ama artık bu yersiz duyguların önüne geçmemiz gerekiyor. Çünkü gelişen toplumlar bu tarz duyguları çok gerilerde bıraktılar. Onlar bunları çoktan aştılar.

Hekimlik belli deneyimleri ve bilgileri gerektiren bir meslek, hemşirelik de belli deneyimleri ve bilgileri gerektiren bir meslek. Ana temaları ise sağlık hem de insan sağlığı.

Her şeyden önce bu iki meslek elemanlarının birbirlerine saygı duymayı öğrenmeleri gerekiyor, ki beraberce bir ekip olarak bir yürek halinde atabilmeleri için. Çünkü sağlık bir ekip işbirliği içinde ele alınması gereken önemli bir konu.

Umarım bu konuda da el attığımız her konuda da ekip ruhunu yakalayabilecek bireyler olabiliriz.

RESİM .www.ottawahospital.on.ca/.../img/er.jpg