Dokunmak

“Nedense her zamankinden başka bakıyordun bana.  Sonra usulca dedin ki; ‘İlk kez bir erkeğin tenine dokunma isteği duyuyorum içimde.’

Benim için yaz başlamıştı.

‘Dokun öyleyse,’ dedim.

Sustun, uzun uzun baktık birbirimize. Kendine nasıl karşı koyduğunun okunuyordu yüzünden.” *

Genelde hep böyle olur.

İsteriz ama dokunamayız!

Etrafımızdaki her şeye dokunuruz ama birbirimize dokunamayız…

Hatta çoğu kez “Can”a dokunmayı “Ten”e dokunmaya tercih ederiz.  Sokakta herkesin içinde cana dokunmaktan çekinmeyiz de tene dokunmak için hep tenhaları ararız.

Saklı bir yasaktır tene dokunmak!

Bazı coğrafyalarda ölüm fermanıdır. Oysa yasal bir yasak olan cana dokunmak keyfe kederdir. İstediğiniz gibi dokunabilirsiniz istediğinizin canına. Sonunda ölüm falan da yoktur dokunduğunuz için. Hatta hafifletici nedenler de bulunur size özel.

Töre denir, ahlak denir, namus denir… denir de denir.

Böylesi karmaşık bir durumdur dokunmak.

Oysa dokunmak, bağ kurmaktır.

Duyguların sessizce aktarımıdır.

Parmak uçlarımızla konuşmaktır biraz da…

“Bütün nesneleri, varlıkları ancak dokunarak tanıyabiliyorum. Bir kadının saçının parlaklığını, bir erkeğin omuzlarını ancak değince anlıyorum” diye yazan Tomris Uyar;  en güzel öykülerinden Anlat Bana’da  kadın anlatıcının dokunma isteğinin engellere çarparak kırılıp , dökülüşünü anlatır.

Dokunma isteğimizin toplumun olduğu kadar kendi engellerimizin de duvarlarına çarparak yok olması, duygularımızın körelmesi, sevgisizliğimizin kışı olur zaman içinde.

Ruhla bedenin ortak paydasıdır dokunmak. Bu yüzden sadece parmak uçlarımızla değil kelimelerimizle de dokunuruz aslında. En güzel örnek mektuplarımız değil midir?  Gerçi zamanımızda artık kimse uzun uzun mektup yazmıyor sevdiğine. Birbirimizin yüreğine kısa mesajlarla dokunmaya çalışsak da ruhumuzu ısıtmaya yetmiyor digital dokunuşlar…

Ve bir de kitaplar var tabii… ve de müzik. Satır aralarında ve notalarda ruhumuza dokunan elleri yakalayabiliyor, kısa süreli mutluluklar yaşayabiliyoruz…

Uzun süreli mutluluklar mı?

Onun hayata dokunabilmekle yaşandığını pek azımız biliyoruz…

Sahi, siz dokunabiliyor musunuz hayata?

*Murathan Mungan / Terastaki Havlu