Döllenemez ışıktan yoksun kır çiçeklerimiz

Ben uzakların dinmeyen rüzgarı
Yerküre kabuğunu kıran derin dalga.
Sen bağların, bahçelerin
Ağustos sıcağına direnen
Karlı dağların asil yüzü.
Yüreğinde aşkı ebedileştiren adam
Dört mevsimin sevda öyküsü...

Uzaklaşmalı, gitmelisin benden
Ben ki; gölgeli günlerin koruyla kendini yakan,
Geceyi gözlerinde eriten kadın...
Korkak yalnızlıkların cesaretinde yıkanan
Gerçeğin ta kendisi, yalana küsen insan...

Sen; her yeni ufukla, yeni bir bahara açılan pencere
Ruhunda ateşle suyu dans ettiren deli bir aşık.
Biliyorsun ki; zor ve uzundur aşkın gecesi
Gölgeliyken bir yarımız, güneşlidir diğer yanımız...
Döllenemez ışıktan yoksun kır çiçeklerimiz.

Sesime ses ol, anla beni
Bendeki aşk değil, sevda değil
Karanlıklarla beslenen kardeşliğin ta kendisi...
Git yeni yürekler, yeni sahneler aç kendine
Bir değil, binlerce günah işle aşk uğruna
Ama dokunma hazanıma, baharı kucakla sen yine
Korkuluklar bekçiliğinde ağır gelir bu sevda sana
Yosun tutmuş kayalar, yıkayamaz bu dalga...



Rukiye Çelik
29.07.2008