Dolmuşçu minibüsünün dolduğuna inanmaz

Dolmuşçu minibüsünün dolduğuna inanmaz.
Patron işçinin aldığı maaşı hak ettiğine,
Öğretmenler ‘akşam elektrikler kesikti o yüzden ödevimi yapamadım’ yalanına inanmaz.
Müşteri esnafın indirim yaptığına,
Kızlar erkeklerin ‘seni seviyorum’ cümlesine,
Erkekler kızların ‘ben asla dedikodu yapmam’ cümlesine inanmaz.
Hükümet halkın yoksul olduğuna, işçi ve memur hükümetin samimiyetine inanmaz.
Kimi ülkenin soyulduğuna, kimi ise ülkemizde her şeyin yolunda gittiğine…

* * *

Bir kısım insan çekirdek yemenin sivilce yaptığına,
Bazı horozlar ise öttükleri için güneşin doğduğuna inanır.
Kimileri ise dağdan inen teröristlerin teslim olduğuna değil
Türkiye Cumhuriyeti’nin teröristlere teslim olduğuna…

* * *

Eskiden koyun gibiydik nereye çekilirsek oraya gidiyorduk.
Şimdi koyunluktan da istifa ettik. Düşünceler çorba oldu. Doğruyu yanlışı kestiremez olduk.

İnançsız bir yaşam ne kadar zormuş.
İnsan dünya işlerinin temposundan değil, paranoyakça sürekli bir B olanı oluşturmaktan yoruluyor.
Suçlu kim bulmak güç. Biz mi her kara kaşa, kara göze inanarak kendimizi uçurumun kenarına getirdik?
Bu vahim tablonun altında kimin imzası var?

Böyle bir ülkede insana iyi gelebilecek tek ilaç kendimizi avutmak.
Belki gerçekten inanacağımız şeyler ortaya çıkar.
Belki artık hayal kırıklıkları yaşanmaz.