Dolmuşta kalan son koltuğu yakalayabilmek

İnsan mutluluğu çok uzaklarda aramamalı, küçük şeylerden utluluklar çıkarabilmeli. Mutlu olmak için büyük büyük işlere girişmek ve başarmak şart değil. Ya da çok çalışıp çok kazanmak. Tabi ki para bazıları için mutluluk kaynaklarından birisi olabilir. Ya da daha doğrusu, mutluluğa ulaşabilmek için kullanabilecek oldukça faydalı araçlardan birisi. Ama dediğim gibi, bunlar şart değil; insan küçük şeylerden de mutlu olabilir.

Mesela, dolmuşta kalan son yere oturmak bir insanı o an için mutlu edebilir: "ne şanslıyım, beklemeyeceğim". Ama aynı olay, bir başkası için mutsuzluk kaynağı olarak da yorumlanabilir: "sadece arka koltuk boş kalmış, ne şanssızım". Önemli olan, olaya bakış açısıdır. Bazıları bu düşünceyi alaycı şekilde "Polyannacılık oyunu" olarak yorumlasa da, bu dünyada geçireceğimiz sınırlı zamanın mümkün olan en fazla kısmını mutlu geçirebilmek adına, olaylara pozitif bakmayı öğrenmeliyiz.

Bu yazdığımın çok kolay olmadığının farkındayım. Her insanın karakteri farklı ve kimi insanlar için mutsuz olmak mutlu olmaktan daha kolay. Ama insanoğlu olarak öğrenemeyeceğimiz şey çok azdır diye düşünüyorum: yeter ki isteyelim ve çaba sarf edelim.

Herkese, dolmuştaki son koltuğu yakalayabildikleri veya asansörü zemin katta hazır buldukları "mutlu" günler dilerim...