Dolunay Gülen Yüzün

Bir resim oldu suretin
Gözlerinden biri güneş biri ay
Gecesini gördüm resmin
Hem gündüzünü

Göçebe ruhumun Ay Tanrıçası
Süzüldü kalbimden sana doğru
Kalp kapına vardım peşi sıra
Saygı ve hürmetin tezahürüydü

İteledin hızla kapıyı gerisin geriye
Ne hakla geçtin diyordu hiddetin
Ne hakla girdin bahçemden içeriye
Sanımca tahtın yıldızlar üzerinde kurulmuştu

Öyle parlaktın yüreğimde
Bahçe geçtiğimi bilemedim
Uçsuz bucaksızdın  gönlümde

Kendisine bakmaya kalkanların gözlerine
İğnelerini batıran mitolojik aksandım belki de
O sebep huylandın
Senden daha parlak olmaya heves eden
Meteor taşı olsa gerektim sana göre
Gündüz yüzünü göstermekten utandığım için
Tanrım
Bir avuç iğne atmıştı yüzüme

Ansızın bir kasırga koptu
Geceden sabaha devrildi yer gök
Kalın sicimlerle inen yağmur damlaları
Aman vermedi yeryüzüne
O sen beni aldı götürdü
Sen kaldın geriye
Güneş bakan gözlerin öyle ışıdı ki içime
Bakamadım
Kör kaldım başka gözlere.