Donumu kaybetmiştim

Bir şuursuzluk anında yaptım bütün bu şeyleri. Kendimi bir köpek gibi salıverdim önce. Daha sonra rastladığım bir pazardan don aldım kendime. Ve sonra donumu unuttum insanların yoğun olarak yaşadığı bir şehirde. Saatlerce, günlerce, aylarca iç çamaşırım olmadan dolaştım izbe yerlerde. İçim dışıma çıkmıştı ve ben ay ışığı altında yalnız kalmıştım. Bir bilsen deli yağmurlar üzerime yağmıştı. Ve ben tek kelime etmeden bulduğum gazeteleri başıma örterek bir ölü gibi dolaşmıştım. Bütün mürekkepler saçıma akmıştı. Alın yazım gazete sütunlarından alnıma akmıştı. Ah başım çok ağrımıştı. 

Bir şuursuzluk anında vücudumu unuttum şehrin en kalabalık yerinde. Ruhum bir sancıyla kendine gelince tüm bedenim alev almıştı ve şehrin ışıkları yüreğimi yakmıştı. Bedenimi kaldırdım tükürüklerin içinden. Gözyaşlarıyla yıkandım bütün gece. Ve ben günahın tadına vardım başkalarının dudaklarıyla böylece.
Ah bir bilsen elimi unuttum bir otobüsün içinde. İlk bir bilet verdiğimi hatırlıyorum otobüse girince. Sonra arka koltukta oturmuşken araba sarsılmaya başlamıştı birdenbire. Daha son durağa gelmeden linç edilmiştim. Ve ben dışarı çıktığımda elimi kaptırmıştım. Son durakta avuçlarımda insan artıkları kalmıştı.
Bir cami avlusunda yaralı bir güvercini şahin kapmıştı. İnsanlar gökyüzünün kızıllığına şaşıp kalmıştı. Oysa beyaz bulutlara kanım akmıştı. Bir güvercin tedirginliğinde canım yanmıştı. 

Ah bir bilsen şehrin karanlığında aklım bir sinema gişesinde pazarlanmıştı. Donunu kaybetmiş bir insanın mahrem duygularıyla oynanmıştı. Dışarıda ben yalnız kalmıştım. İçerde ise insanlar donumu açık arttırmayla satmıştı. Söyle bana peki insanlar bundan ne zevk almıştı. 

Bir şuursuzluk anında deli yağmurları yağmıştı. Yüzümde acı bir gülümsemeyle birlikte yüreğim şehrin en kalabalık yerinde ıssızlaşmıştı.
Ben önce donumu kaybetmiştim, sonra aklımı. Bir şuursuzluk anında kendimi bir köpek gibi salıvermiştim. İnsanlığımdan bunalmış, hayvanlaşmıştım. Ben ay ışığı altında gözlerimden yıldızları kaydırmıştım ve sabaha kadar ağlamıştım.
Gün doğumunda gözlerimi sellere kaptırmıştım. Kirpiklerim bir bataklıkta aralanmıştı. Gün yüzü görmek isterken, yüzümü ve gözümü şehrin kirli suları almıştı. Alnımdan dökülen son alın teriyle geride tertemiz bir karanfil kalmıştı. Karanfil bana çok yakışmıştı. 

Bir şuursuzluk anında ellerime güllerin dikenleri batmıştı. Orkideler en ince yerinden kopmuştu. Bütün çiçekler benden uzaklaşmıştı. Beni sadece karanfil anlamıştı. Şehrin en pis yerinde kaybettiğim ellerimde, avuç dolusu tertemiz karanfiller kalmıştı.