Dört adamın omzunda

Dünya öldü bugün!
Alıp götürdüler onu
Koskocaman bir tabutta,
Dört adamın omzunda!..

Ağlıyor şimdi talihsiz kuşlar
Ve çaresiz yıldızlar...
Yok artık otobüs durakları,
Fabrika bacaları,
Dağlar, vadiler...
Kaybolup gitti,
Sıkışıp kaldı, unutuldu savaşlarla
Dondu bir yerde!..

Şimdi güneş kimin için doğacak,
Kimin ardına saklanacak aydede
Ve kime göz kırpacak çoban yıldızı?..
Kimin için gözyaşı dökecek sevgili?

Artık ne arz-talep kanunu,
Ne izafiyet teorisi konuşulacak meydanlarda;
Ne tren düdüğü,
Ne de vapur kampanası yankılanacak
Karanlık gecelerde!..

Yok oldu işte beyaz yakalı önlükler
Ve mektep sıraları...
Gelmeyecek evlere artık
Ne icra memuru,
Ne de sarı şapkalı postacı!

Dünya gidiyor gökyüzünde,
Uzaklarda bir yere;
Kendi derdinde, kendi ekseninde
Dört adamın omzunda!..

27 Mart 2011/ANKARA 

Rukiye Çelik