Dört mevsim

Mevsim ilkbahar, aylardan Mayıs. Ağaçların çiçek açtığı, çimenlerin yeşerdiği, havanın mis gibi koktuğu dönemdeyiz. Oldukça soğuk geçen kışın ardından, üzerimize sadece bir hırka alarak, güneşli sokaklarda dolaşabiliyoruz.

Dudağımda Vivaldi’nin dört mevsim eserinin melodisi, erguvanların pembesinde eriyip gidiyorum. Bu arada da her bir mevsimin ayrı bir yeri ve güzelliği olduğunu düşünüyorum. Sonra aklıma, insan ömrünün dört mevsimi geliyor. Doğumdan ölüme geçen sürenin suretini görüyorum.

Aslında her bir günün içinde de dört mevsimin olduğu düşüyor zihnimin bir yerlerine, tıpkı sonbahar yaprakları gibi. Güne ilk kalkışı yaza benzetiyorum. Mahmure zamanların ardından, en verimli dönem ilkbahar geliyor. İkindi vaktine değin geçen en yaratıcı, çiçek açtıran anlar zinciri. Güneşin batışıyla, sonbahar dönemi başlıyor. Daha olgun, sakin dönem. Sonra da kış uykusu sarıyor her bir yanı.

Biliyorum bu benzetmede mevsimler bildiğimiz şekilde takipte değil. Çünkü benim dört mevsimim böyle ardı ardınca sıralanıyor. Kimisi ilkbaharda kalkıyor, dinamik, coşkun. Kimi kışta kalıyor, tam gün uykuda. Bazısı yazı hiç yaşamıyor, hep bahar havası çalıyor.

Bir bakıyoruz, o haftayı yazda geçirmişiz. Kış uzaklarda görülmüyor bile. Bazen sonbaharın sakinliği içinde, bazen ilkbaharın coşkusu heryerde.

Mevsimimize göre sarılıyoruz sevdiklerimize. Yemeğimizi, sohbetimizi, keyif kahvemizi, yola çıkışımızı, işleri halledişimizi hep içimizdeki hallere göre yaşıyoruz.

İlkbahar, yaz, sonbahar, kış. Dört mevsim. Birbirini takiben geliyor, yaşatıyor ve gidiyor. İyi ki de bu döngü yaşanıyor. İçimizde, dışımızda mevsimler akıp duruyor. Değişim her daim, farkediliyor.

Kimi yeşeriyor, kimi pembe çiçek açıyor, kimi beyaza, kimi sarıya çalıyor. Her günümüz, mevsimlerin yansımasıyla, renklerle donanıyor.

Çimen Erengezgin