Dost (!)

Bencillik... İnsanoğlunun en tehlikeli duygularından biri. En ilkellerinden.. Hele de hırsla birleştiğinde; gözünü kör eden, yüreğini vurdumduymazlıkla dolduran, kalbinin kör noktalarını arttıran...

Ve en yakınındaki birinde gözlemliyorsan bunu.. En çok emek verdiklerinden biriyse.. Sevdiğin, vakit geçirdiğinse...Yeri geldiğinde O daha fazla üzülmesin diye, kendi üzüntülerini unuttuğun, her sıkıntısında yanıbaşında olduğun, çaba sarfettiğin ve güvendiğinse...

Dostunsa yani. Ya da sen o nu ( öyle olmasa da aslında ) öyle duyumsadıysan.. Dostluğu o na yakıştırdıysan, o nu sana dost insanlar statüsüne koyduysan. En yakınındaki insanlara hep yaptığın gibi, kendini o na karşı savunmasız, apaçık bir yürekle bıraktıysan...

Daha bir acıyor canın. Daha bir sızlıyor.

O seni herhangi biriyle aynı kefede değerlendiriyorsa, senin üzüleceğini bile bile, bunu göre göre üzerinden atlayıp geçebiliyorsa... Bunu zaten önemsemiyorsa... Daha kötüsü; senin canını acıtıp acıtıp, hatta dirhem dirhem et koparırken canından aslında, hiç farkında olmuyorsa.... Ya da en kötüsü; bu bahanenin ardına saklanıyorsa...

Zor!

Anladım!

Şu hayatta dostdoğru dost olmak zor.

Şu hayatta sırtını güvenle yaslayabileceğin, dostdoğru dost bulabilmek daha da zor.

Elbette herkes aynı değil, biliyorum. Hatta böylesine bencil, dost olduğunu sandığımız, canımızı yakanlar azınlıkta... Haklısınız; onlarla, gerçek dostları karıştırmamak lazım... İnsansak eğer; güvenilir olana, yakında birilerine ihtiyacımız var. Bunu da biliyorum.

Bu nedenle diyorum ki; elimizdeki gerçek hazinenin, gerçek dostun kıymetini bilelim. Az bulunan bu insanları, doğru gözle değerlendirelim. Onları bencilliğimize ve hırsımıza kurban etmeyelim. Bencilliğimizin, benliğimizi ele geçirmesine izin vermeyelim. İlkelliğe yenilmeyelim.

Ve son söz;

Yok olmayacak kadar bencil olmalı insan. Yok etmeyecek ve yok edilemeyecek kadar.

Yok etmeye başladıysan ve en kötüsü bunu göremiyorsan..

Yok hiç kaçarın.

İllaki YALNIZ KALACAKSIN!