Dost kim değildir?

Can evi kırılmış, boş bakıyor. Sordum gelip geçeni. Kara yel dedi. Karası nerden, bilmeye heves ettim. Dedi: bendendir. Dedi: Sevinmemle soğudu o tatlı can benden.

Dedi : Yolda idik. Yolda olup iki olmak bir olmaktan bin kere yorar kendini bileni. İlkin azığı suyu pay ettik. Hoş söyledik te hoş dinledik. Çamurlu yanı kendimize saklamaya gayret ettik te kuru ot üstünde uykuya biz bizi buyur ettik.

Ne azıktan ne yastıktan alınan olmadı.

Ta ki ben uçarı türkü diyene, dayancımdan gülene kadar. Gücendiğinden esti tozudu dost. Buza döndü esişleri.

Gözleri yaban bir kara yel gördüm omzum başında. Dedi: Helal olsun sen yolu da yorarsın, beni de.

Acılandım. Dedim: Yolun bize acı söylediği yoktur.

Savruldu yamacımdan azık ve yol kardeşi. Gitti.

Hikayeyi dinleyen ben dedim: yok dedim içlenmişe, cana öyle can gerek ki, tutup türkü dediğinde sevincinden oynayası gelsin.

Belli ki dedim ona, sen bir uğursuz kara yelin koluna girmişsin de sıfatına sonradan aymışsın.

Ne edilir dedi. Varıp gönlünü mü etmeli?

Dosta dost gerek dedim. Duraladı. İteledim sırtından. Dedim: Git! Öteye git! Ama direndi bana. O zaman sözü doğrudan dedim: Kaç!

Döndü gözbebeğime canıyla baktı. Dosta dost gerek dedim. Sana güzel yolculuk dedi bana. Ben tek gideyim. İyisi budur.