Dost musun?

Bir dost edinmenin verdiği emek ve emeğin sonunda ki hüsran. Nedendir bu nankörlük, nedendir hep bir çıkarlar içinde boğulmak uğruna insanlığı satarlar. Maneviyat duruken, maddiyatı seçerler? İnsanoğlunun yaradılışında mı var bu tartışılır ama değerlerimizi kaydettiğimiz açıkça belli. Zamanın içinde aradığımız nedir gerçekten; dost mu, arkadaşlık mı, aşk mı, kavga mı, heyecan mı ne!

Yelkenlerimizi rüzgara açıp, düneminde kaptan bulunmayan ve hatta rotasını dahi çizemediğimiz bir seyiri mi izliyoruz yoksa? Özeniyorum güneşin bulutlar arasında gezinirken şımarıklığına, duygusal olduğunda akıttığı yağmurlara. Bu da bir dostluk bence, belki başkalaşım ama maneviyatta gerçek bir dostluk hemde sadık. Bir de güncelliğimize bakalım, hangi dostluklarda çıkar, riya yok? Mutlaka istisnalar vardır ama genellemede parmakla gösterilecek kadar. Şu da var genellemeye konulduğunda her dostlukta cinsler hemcins değil de, karşıt cinsten oluyor. Akla gelen ilk soru "hemcinsler arasında güvenin az olması mı?"

Bir melodi vardır ya, sadece dostluk çalar. Çalındığında geceleri ve gündüzler birbirine bağlar, aydınlıkların karanlıklarla birleştiği gibi. Ardına bakmadan gidilen, gidildiğinde tek bir soru işareti olmayan bir dostluk. Karar vermek lazım gerçekten ne olmalı diye dost mu, arkadaş mı? Çiçek ile arının olduğu gibi olmalı dostluk ve buna devam edecek ilerletebilecek kaç kişi var, kimler yapabilir bunu? Bir noktadan sonra geri dönüşümleri hemen yaşarız, kaçınılmazdır bu.

Dost, emeğin varsa dosttur.