Dostluk

Umutsuz yaşanır mı hiç?

Yaşanmaz…

İnanmak ister insan hep, ‘’ bir gün olacak inanıyorum’’ diyerek,

Umut etmek sevgiyle anmaktır hayatı.

Sevgisiz yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Sevgiyi iliklerinde hissetmek ister insan her daim,

Onu koklamak, içine çekmek ister,

Sevginin güvenli gölgesinde soluklanmak ister.

Güvensiz yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Güven insanı ısıtır, hayatını sarıp sarmalar.

Yaşama sevinci verir hatta.

Sevinçsiz yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Hayatı çoğu zaman gülümseyerek tecrübe etmek ister insan,

İçi içine sığmayarak yol almak ister.

Üzüntüye gülücüklerle karşı koymak ister.

Üzüntüsüz yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Üzüntü hayat bulmacasının bir parçasıdır ezelden beri,

O olmadan öbür şeylerin kıymeti bilinmez zaman zaman.

Üzüntü insanı acıtır, kırar, döker ama daha güçlü yapar sonunda.

Güç olmadan yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Güçlü olmak ister insan en akıllı canlı olarak,

Güce ulaşmaya çabalar,

Ulaşınca da çevresine göstermek ister.

Huzurlu bir hayatın kapısını gücünü kullanarak açmak ister.

Huzur olmadan yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Huzur insanı sakinleştirir.

Etrafındaki güzelliklerin, zenginliklerin farkına varmasını sağlar.

O yüzden huzur insana bir dost kadar yakın olmalıdır.

Dostluk olmadan yaşanır mı?

Yaşanmaz…

Dost insanı hayatından dikenlerinden korur, sarıp, sarmalar.

Gözünün yaşını siler sihirli mendiliyle,

Bazen de yüzünü güldürür içtenliğiyle.

Bu saydıklarımın hepsini bir bir yaşadık beraber,

Yan yana, kol kola…

Uzun yollarda yürüdük, tek başımıza yağmura, kara karşı,

Düştük, kalktık, güldük, ağladık,

Paylaştık.

Peki, şimdi ben gerçekten yok muyum?

Manen varım aslında,

İçindeyim, bir parçanım çünkü.

Elimden geldiğimce de en özel yanlarında fiziksel olarak da olmaya çaba göstereceğim.

Bundan şüphen olmasın.

Özlemek zor iş, bilmez miyim hiç.

Geçici özlemler tat katar ama bazen hayata, böyle düşünmek gerek.

Ben şu an hissediyorum ki bu sen bu sefer emin ellerdesin

Kasımda görüşmek üzere…