Dostluklara ne oluyor?

Hayatımızda öyle anlar vardır ki, ağladığımızda bizi teselli edecek iki kelime, yanıbaşımızda olacak bir nefes ama ailemizden olmayan, yorumlarını dışardan bir gözle, tarafsızca bakarak yapabilecek bir arkadaş isteriz. En mutlu günümüzde bizi kucaklayacak, sevgiyle bize koşan bir arkadaş isteriz. Hayat bizi o kadar acımasızlaştırdı, o kadar bencilleştirdi ki... Dostlukları, arkadaşlıkları unutur olduk. Yanıbaşımızda kıvranan, yardıma ihtiyacı olan arkadaşlarımızı görmez olduk. Sadece kendimizi düşünür olduk. Peki neden? Hayat mı tüm suçlu olan. Bizler suçlu değil miyiz? Elbetteki asıl suçlu olan bizleriz. Kendimizi işimize, evimize o kadar bağladık ki çevremizi görmez, hatta görmezden gelir olduk.

Sıcak bir sohbetten daha güzel ne olabilir ki? Sevdiğimiz arkadaşımızla iki kelime herşeye bedel. Bir de verici olduğumuz zamanlar da var tabi. Karşımızdaki kişiye hep samimi hep içten oluyoruz. O üzüldüğünde aklımız hep onda oluyor. Nasıldır şimdi, yanına gidebilsem dediğimiz anlar. Ama karşımızdaki bizim değerimizi de bilemiyor bazen. Bizi incitiyor. Tek kalemde yapılanları, yaptıklarını silip atıyor. Neden? Çünkü sadece kendi penceresinden olaylara ve hayata bakıyor. Sizin o anki duygunuza, içinde bulunduğunuz duruma, sıkıntılarınıza, sevinçlerinize bakmıyor. Çünkü bencilleştik hepimiz. Hep biz odaklıyız. Önce ben iyi olayım havasındayız. Nerde o eski zamanlar, eski dostluklar. Bahçeli evlerin önünde içilen çaylar, sohbetler. Binalaştık, binaların içinde sıkıştık. Duygusuzlaştık. Ben çocuğuma böyle bir gelecek bırakmak istemiyorum. Robotlaşmış, monotonlaşmış bir hayat... Üzücü çok ama çok üzücü... Elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Dostluklarım da ve çevremde. Pozitif olmaya çalışıyorum. Gülümsememi kimseden esirgemiyorum. Olaylara iyi yönünden bakmaya çalışıyorum tabi bir yere kadar... Hakeden kişiler bunu anlayana kadar:)