Dostsuz Kalmak

Diğer koğuşta cinayetten yargılanan bir tutuklu, okumam için Elif Şafak’ ın AŞK isimli romanını uzatınca parmaklıklar arasından, şaşkınlıkla karışık uzattım elimi kitabı almak için. Her şeyin sınırlı olduğu cezaevi ortamında, beklemediğim bir dostuma kavuşmuş gibi ağzım kulaklarımda, koştum üç katlı ranzanın üst katındaki yatağıma. Kutsal bir buluşma anı gibi, açmaya kıyamadan bir süre inceledim kitabın önünü arkasını. Sonrasında o müthiş an; açar açmaz kapağını başladım soluksuz okumaya. 

Artık yemek saatlerini de es geçiyordum. Tek derdim bu tarihi romandaki karakterlere dalmak, bulunduğum ortamı bir an olsun unutmaktı. Ertesi günlerde kitabın sahibi mahkemede onbir yıl hüküm giyince, cezası kesinleşen diğer hükümlüler gibi, onun da başka cezaevlerine gönderilme vakti gelmişti. Nitekim öyle de oldu, Mevlana ve Şems’ in dostlukla başlayan hikayesini sonlandıramadan ayrılmak zorunda kaldım Elif Şafak’ tan. 

Cezaevinden çıkar çıkmaz yaptığım ilk işlerden biri de, Elif Şafak’ la yarım kalan buluşmayı tamamlamak için kitapçıya koşmaktı. Aldım hemen kitabı, ama kendim için değil. Yolladım başka şehirdeki bir tutukevine, bir dosta ahbaplık etsin diye. 

Kapalı kapılar ardında her şeyden mahrum olmanın, en çok da dostsuz kalmanın acısını öğrenmiş biri olarak, sonunu getiremediğim bu kitabı, benden daha fazla ihtiyacı olan birine ulaştırıyor olmanın hazzı okumaktan da fazlaydı. Varsın olsun, bir süre daha merak edip durayım romanın sonunu. Hem merak değil midir geliştiren insanı? 

Selam ve Sevgilerimle...